(Specifieke) fobie - lotgenoot

[rosanne1]

Hallo allemaal,

Ik ben op zoek naar iemand die net als ik een fobie heeft en hier graag met mij over zou willen praten (via de mail of telefoon). Ik ben zelf een jonge vrouw, nog studerend en op het moment volg ik exposuretherapie en EMDR.

Ik heb ook al bij de ADF-stichting gekeken voor lotgenotengroepen (aanrader voor velen van hier!) maar helaas werd ik daar niet toegelaten, omdat ik niet paste bij de groep. Om die reden zou ik graag met iemand hier in contact komen om zo onze ervaringen uit te wisselen en elkaar wellicht nog wat tips/advies/steun te kunnen geven.

Mocht iemand interesse hebben, hoor ik het graag!

[ptries]

Hoi Rosanne,

Om welke fobie gaat het?

[rosanne1]

Hallo,

Ik heb een muizenfobie, maar dat betekent niet dat iemand anders ook zo'n fobie zou moeten hebben natuurlijk. Ik denk dat mensen met een fobie sowieso al veel van elkaar zullen herkennen.

Wat is jouw angst?

[ptries]

Hee!

Ik heb op dit moment vooral de angst niet meer beter te worden. Ik zit al 5 maanden thuis, vnl. op de bank. Allerlei onderzoeken gehad en nog steeds niets uitgekomen. Tot nu toe is er Lyme geroepen en chronische hyperventilatie. Lyme ben ik verder aan het onderzoeken en krijg ik volgende week woensdag de uitslag van en met die chronische hyperventilatie ben ik al sinds half dec vorig jaar bezig, maar nu 8 weken intensief middels een buteyko cursus (ademhalingscentrum resetten) en kan maar een heel klein beetje meer. Gezien de energie die ik erin stop had ik al veel meer verbetering moeten merken. Sinds vorige week loop ik bij een chiropractor die denkt dat het een functioneel neurologische aandoening is, waardoor mijn ogen niet kunnen focussen en een deel van mijn evenwichtsorgaan niet meer werkt. Hier krijg ik oefeningen en behandelingen voor, maar de hoop begint inmiddels toch wel af te nemen!

Ik heb geen muizenfobie, maar spinnen daarentegen heb ik het liefst zo ver mogelijk bij me vandaan. Als er bv op de badkamer een hele grote dikke spin heeft gezeten schrik ik nog een week lang van iedere beweging die ik zie, haha. En ik kan ook echt niet slapen als ik gezien heb dat er ergens een spin op de kamer zit.

[rosanne1]

Jeetje, wat heftig. Wat een verhaal en wat een pech heb je. Ik vind het echt heel erg voor je.
Vooral het feit dat er maar niets uitkomt, dat lijkt me naar.

Mag ik vragen wat chronische hyperventilatie inhoudt? Betekent dat echt continu hyperventilatie, als in: dag in, dag uit, de hele tijd door? Of is het voornamelijk dat je het heel erg veel/vaak hebt? (ik heb het nog nooit gehad, dus heb er gelukkig (!) weinig verstand van) Klinkt wel als een ware hel waar je in zit en ik begrijp heel goed dat de moed je in de schoenen zakt als je zo erg bezig bent met het zoeken naar behandelingen/oplossingen. Denken artsen/behandelaars echt met je mee of laten ze je vooral aan je lot over? Ik denk dat het belangrijk is dat je merkt dat ze echt met je mee willen denken en je echt oprecht willen helpen. Ik begrijp wel dat je hoop afneemt, dat is voor mij erg herkenbaar.

Ik schaam me bijna dat ik hier met mijn verhaal kom, het valt in het niet bij jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte!

[ptries]

Hee Rosanne!

Dat mijn probleem misschien erger is dan het jouwe wil niet zeggen dat het jouwe niet vervelend is. Iedereen heeft zo zijn of haar problemen en die zijn gewoon altijd vervelend. Het is juist goed dat je er zo snel mogelijk iets aan wilt doen. Wie weet groeit het anders uit tot iets groters. En er zijn ook meer dan genoeg mensen die het nog erger hebben dan ik; waarbij ik weer vind dat ik aan het zeuren ben. Niets om je voor te schamen dus!;)

Sommige artsen denken wel mee ja. Ik ben bij een internist geweest en hij denkt wel erg goed mee. Dat is inderdaad wel fijn. Chronische hyperventilatie houdt inderdaad in dat je min of meer 24/7 aan het hyperventileren bent. Dit is weer anders dan acute hyperventilatie. Het is dus niet zo dat ik continu in ademnood zit. Dit heb ik zelfs nog nooit gehad (even afkloppen;)). Toen de huisarts zei dat ik aan het hyperventileren was keek ik hem ook heel raar aan. Ik kende dat alleen in de zin van kortademig zijn en bijna in paniek raken. Ik was juist vrij rustig. Maar eenvoudig gezegd komt het erop neer dat je al jarenlang te veel ademhaalt, waardoor je uiteindelijk (steeds meer) klachten krijgt. Ik heb alleen de pech dat ik alle erge symptomen in ene keer kreeg. Achteraf gezien had ik van sommige al wat langer 'last', maar nooit daaraan gerelateerd. Ik denk dus ook wel dat dat meespeelt, maar dat is het niet alleen. Dan had het inmiddels na al die ontspanning en oefeningen die ik doe al wel minder moeten zijn. Inmiddels is mijn ademhaling ook heel veel rustiger en regelmatiger en mijn lichaam ook veel meer ontspannen.

In hoeverre heb je last van je muizenfobie?

[rosanne1]

Hoi Ptries,

Oke dat is voor mij al wat duidelijker. Ik had inderdaad ook kortademigheid in mijn hoofd, ik zag het voor me dat je 24/7 daar last van had, dat lijkt me geen leven. Gek eigenlijk dat je dat zelf dan niet door had en dat het dan toch hyperventilatie had. En wat rot dat daar dan zoveel klachten bij horen. Lijkt me heel rot. Heb je verder wel steun uit je omgeving? Mensen waarmee je erover kunt praten en die er voor je zijn om je te helpen en te steunen? Dat scheelt al wat, denk ik.
Fijn dat de oefeningen je al iets gebracht hebben, hopelijk gaat het steeds beter! Ik blijf je verhaal bij deze in elk geval graag volgen.

Mijn muizenfobie is ruim 2 jaar geleden begonnen. Ik volgde toen een studie aan de universiteit, daar moest ik toen mee stoppen. Ik was niet meer in staat om te studeren. Ik ben toen ook verhuisd, ik woonde namelijk in een stad wat kampte met nogal een muizenprobleem. Nu doe ik een andere studie, maar ook daar ben ik nu tijdelijk mee gestopt, omdat het gewoonweg niet meer mogelijk was. Tijdens het studeren ben je zoveel bezig in je eentje, het moet stil zijn ed. Dat is voor mij niet te doen, ik kan me totaal niet concentreren en ben alleen maar bezig met het controleren van geluiden en om me heen kijken. 's Nachts slapen gaat de laatste tijd wel beter, maar een jaar geleden sliep ik bijna niet, tenzij iemand bij me sliep. Op het moment ook veel moeite met m'n werk (bijbaan). Ik ben een hele tijd niet geweest. Nu ging er de laatste tijd vaak iemand met me mee (ik heb een baantje waarbij dat gaat) maar ik ben het nu op aan het bouwen om alleen te gaan. Dat gaat gelukkig steeds beter. Ik hoop dat ik over een half jaar of een jaar ook weer verder kan met mijn studie.
Verder heb ik door de fobie extreem veel moeite met alleen zijn. En ja het is gewoonweg niet te doen om continu iemand om je heen te hebben, dan zou ik er bijna iemand voor moeten betalen haha.
Ik heb wel therapie en bij de therapie gaat het eigenlijk heel goed, al heel snel. Ik wil er namelijk zo graag vanaf dat ik alles op alles zet, maar het in dagelijkse praktijk toepassen is een stap die me maar niet lukt. Dit is al mijn derde therapie en doordat het eigenlijk alleen maar slechter met mij gaat (ik word er nogal down van en denk steeds vaker aan de dood, leven met angst is gewoon niet te doen) en dat zorgt er ook voor dat ook ik (net als jij) de hoop begin te verliezen.

Zo in het kort een beetje mijn verhaal. Niet te vergelijken met dat van jou natuurlijk. Maar het helpt toch al om het hier kwijt te kunnen In mijn omgeving weet bijna iedereen wel van mijn fobie, maar er zijn er maar een paar die weten hoeveel impact het heeft. Veel mensen nemen het toch niet serieus, want ja 'bijna iedereen vindt muizen niet leuk' Goh.

[ptries]

Jeetje, dat is toch ook best heftig nog hoor! Ik kan de reacties van buitenstaanders ook wel een beetje snappen. Als je zelf nooit iets niet-gangbaars meegemaakt hebt is het moeilijk te snappen wat voor een impact iets op iemands leven kan hebben. Wat erg ook dat je je studies ervoor hebt moeten stopzetten! Gelukkig was ik wel al afgestudeerd. Heb alleen mijn Traineeship nu moeten stopzetten, waar ik tot 1 juni de tijd voor heb om het weer op te pakken.

Dat niet alleen durven zijn is wel erg herkenbaar! Ik durfde dat de eerste 2 maanden ook echt niet. De omstandigheden waren natuurlijk anders dan bij jou (ik was bang dat ik out zou gaan of zo, of een rare aanval zou krijgen), maar het principe blijft hetzelfde. Ik vond het ook vervelend voor de personen die dan hun leven moesten aanpassen, omdat ik niet alleen durfde te zijn. Maar 2 maanden is natuurlijk heel iets anders dan 2 jaar. Als we dit eerder van elkaar hadden geweten hadden we wel een poosje bij elkaar kunnen intrekken, ik ben toch 80% van de tijd thuis, haha. Sinds een maandje ongeveer durf ik ook alleen een rondje te lopen. Voorheen moest er ook iedere dag iemand mee (ik moet ten slotte nog wel een beetje in beweging blijven). Heb je er buiten ook last van? Wel fijn dat die therapie in ieder geval helpt! Is ben wel erg benieuwd hoe die therapie eruit ziet? Is het uiteindelijke doel dan dat je helemaal niet meer bang bent voor muizen en je ze als het ware gewoon durft te aaien?

Mijn familie is gelukkig wel erg begripvol, vooral hier thuis (gelukkig woon ik nog thuis). Al zijn er ook wel mensen die niet doorhebben dat ik echt ziek ben, omdat ik er niet ziek uitzie en probeer om dit zo min mogelijk te laten merken. Ik kan er ook wel over praten, maar voel me wel bezwaard om het er iedere keer over te hebben. Iedereen heeft ook zijn/haar problemen nog. Maar net als in jouw geval zijn er maar een paar die echt snappen wat voor een impact dit heeft op mij en mijn leven. Sommigen zien het als een chille vakantie..de hele dag op de bank films en series kijken. Nou..niet dus. Ik ben sowieso niet iemand die goed kan stilzitten, dus de hele dag op de bank is echt een ramp, haha. Gelukkig kan ik inmiddels wel weer beter lezen en ben ik iets beweeglijker. Maar ook bij mij is de gedachte weleens opgekomen dat het voor mij zo niet langer hoeft en dat ik 's ochtends het liefst lekker in bed blijf liggen. Krijg jij dan niet ook allerlei klachten erbij, doordat je zo weinig slaapt? Of gaat dat nu wel iets beter.

Als je wilt mag je me ook een privé berichtje sturen met je e-mailadres. We hebben dan misschien niet hetzelfde probleem en het is natuurlijk altijd fijner om met iemand te praten die hetzelfde ervaart als jijzelf, maar ik vind het soms ook fijn om gewoon mijn verhaal kwijt te kunnen aan iemand die weet hoe het is om iets te hebben wat niet iedereen heeft (en door veel mensen ook niet begrepen wordt) en waardoor je gewoon ontzettend beperkt wordt. Als je dat niet ziet zitten..no hard feelings hoor!

[rosanne1]

Hoi ptries,

Sorry voor de late reactie. Mailen vind ik prima hoor, fijn juist. Dan denk ik er ook beter aan

Mag ik vragen hoe oud je bent? Ik dacht in eerste instantie dat je een stuk ouder zou zijn dan ik, door je berichten, maar nu je vertelt dat je nog thuis woont en bezig was met een traineeship denk ik dat het wel meevalt hehe

Lijkt me wel heel heftig om zo aan huis gekluisterd te zijn en zo afhankelijk te zijn van anderen. Dat moet ook iets doen met je stemming. Hoop dat het de komende tijd beter gaat en dat je vaker een rondje kunt lopen en gewoon lekker even naar buiten kunt. Fijn ook dat je familie zo begripvol is, wat dat betreft fijn dat je nog thuis woont, zodat er altijd iemand in je omgeving is. Ik snap ook wel wat je bedoelt. Als je echt ziek bent, ben je bijvoorbeeld bleek, je moet spugen, hebt koorts oid, dat zie je aan iemand. Dit zie je niet en dan vergeten mensen al gauw dat er iets aan de hand is. Stom eigenlijk, want jij kunt het natuurlijk totaal niet vergeten. En een chille vakantie is het al helemaal niet, dat is het misschien voor een week, maar ik begrijp heel goed dat het niet zo relaxed is als anderen zien. Het is juist heel zwaar.

Ja, ik ben nu bezig met exposure, je begint met plaatjes, dan filmpjes, dan een echte muis van veraf etc. Het ging alleen zo goed dat ik al bij de 4e sessie een muis heb vast gehad en ik vond hem niet eens zo eng. Ik raakte daar helemaal niet in paniek en kon gewoon met hem spelen, zoals ik dat ook met een hamster zou doen. Gek eigenlijk. Ik merk dat ik sinds die sessie ook minder bang ben voor muizen in het algemeen, heb bijvoorbeeld een muizenknuffel gekocht van de ikea en ga nu wekelijks kijken bij de dierenwinkel. Ik begin ze al schattig te vinden. Het moeilijke is alleen dat ik in het dagelijks leven wel nog hartstikke bang ben. Gisteravond dacht ik iets te horen, het klonk als gekras, toen werd ik zo bang dat ik naar boven ben gevlucht. De rest van de week ben ik alleen thuis, omdat mijn huisgenoten weg zijn, dus dat vind ik dan heel moeilijk. Vandaag wel voor het eerst in mijn leven zelf gif neergezet, normaal moeten anderen dat doen, omdat ik dat al heel moeilijk vind (dan word ik er te veel mee geconfronteerd). Waarschijnlijk zit er helemaal niets, het is mooi weer, maar toch ben ik er dan zo mee bezig dat ik weer niet kan slapen en aan niets anders kan denken. Heel vermoeiend.
Gelukkig heb ik er buiten minder last van, al durf ik 's avonds niets langs vuilnisbakken te lopen, dan moet ik echt even met een boogje daarom heen lopen. Ook op andere momenten merk ik dat wel. Maar goed, ik moet even bedenken hoe ik deze week doorkom, nu ik dus echt alleen ben. Ik kan wel 's avonds iets gaan doen, maar dan kom ik alsnog 's avonds in mijn eentje thuis en is er niemand en dat vind ik echt het allerengst.

Ik heb een e-mailadres dat ik gebruik bij fora waarop je me mag mailen: niet zichtbaar, gebruik privéberichten
Daar mag je me op mailen

[ptries]

Hee Rosanne!

Wil je je e-mailadres even via een privéberichtje sturen. Hier wordt hij niet weergegeven!

[rosanne1]

Je hebt post!

[ptries]

Jij ook!

[Cherry76]

Hoi dames, ik heb PTSS en ook een specifieke fobie. Dat is mijn trigger, zodra ik mijn trigger zie, begint de buikpijn en hyperventilatie. Ik had er twee jaar gelden last van, ik had therapie gevolgd en het ging stukken beter. Helaas is het sinds twee dagen in alle heftigheid weer terug. Ik weet niet hoever jullie zijn, maar kan ik jullie een berichtje sturen? Alvast bedankt, Cherry