Ik wil geen Pinokkio meer zijn.

[krokus]

Lieve iedereen,

Ik heb dringend hulp nodig om te stoppen met liegen. Tot deze week heb ik tegen allerlei mensen waar heel veel van hield gelogen over wie ik zelf was, wat ik doe en met wie ik omga. Ik deed dit vooral uit angst, wanhoop onzekerheid om niet geaccepteerd te worden wie ik ben. Vorige week zijn mijn leugens door mijn vriendin en haar ouders ontmaskerd en sindsdien ben ik bang om om iedereen om mij heen kwijt te raken. Die angst is natuurlijk reëel, aangezien ik vreselijk pijn en schade berokkend heb aan mijn vriendin en haar familie. Ik heb daar echt ontzettend spijt van, zeker omdat ik van haar en haar familie echt heel erg hield (dit is absoluut geen leugen), ze altijd voor me klaar stonden en me heel dierbaar zijn. Ook had ik nooit de intentie om hen maar enigszins pijn te doen. Had ik maar een tijdmachine waarin ik naar die momenten terug kon gaan om alles terug te draaien, maar helaas kan dit meer. Wat kan ik nog doen om mijn relatie met mijn lieve vriendin en haar familie te redden en waar kan ik naar toe voor psychologische hulp. Het zou super zijn als jullie me tips zouden kunnen geven, want dat zou mij ontzettend helpen.

Liefs xoxoxo,
Krokus.

[Pinokkio]

Heel herkenbaar. Je bent net als ik een leugenaar. Ongeveer een maand geleden heb ik tegen mijn ouders en zus gelogen dat ik ontslagen was. Gisteren heb ik moeder verteld over deze leugen, want ik kan er niet goed van slapen en ik kon het niet langer geheimhouden dat er geen vooruitgang werd geboekt met de werkloosheid. Ze begon te huilen en vroeg waarom ik tegen haar en mijn vader heb gelogen over mijn ontslag op mijn werk. Ik vertelde haar dat ik het gevoel had dat niemand in ons gezin (waaronder mijn zus) ooit echt iets meer met mij zou willen bespreken. Ik voel me alsof ze zou zeggen dat ik verkeerd ben, ik niet slim / volwassen genoeg ben, of ik moet stoppen met meningen geven (soms een combinatie van deze drie dingen). In werkelijkheid, ben ik gedwongen gestopt met mijn werk, omdat het me te veel werd. Ik was altijd moe, en ik had geen motivatie om te gaan werken. Thuis zou ik eten en dan gaan slapen kort daarna. Ik zou in het weekend veel uitrusten, maar deed alleen huishoudelijke taken zonder veel andere belangrijkere dingen te doen. Ik begon serieus na te denken over de reden waarom ik liegen en wanneer het is begonnen. Ik denk dat het begon toen ik jong was, want het was altijd al zo voor mij. Ik ben over het algemeen een passief persoon dus zodra ik een vraag stel, wil ik deze begrijpen en ervan leren. Ik aanvaard dat ik niet alles weet en zo goed als mogelijk te leven. Op mijn werk kan ik goed omgaan met anderen, ik durf aan iedereen vragen te stellen hoe ik in de goede richting kom en doe wat ik wil doen. Mijn bazen hebben altijd vertrouwen in mij, omdat ik hen alles kan vertellen en minimaal hun hulp nodig heb, tenzij ik in een nieuwe situatie terecht kom. Buiten ons gezin om ben ik geen leugenaar. Sociaal gezien, ben ik vertrouwd genoeg met mijn vrienden en kan ik bij hen vrijuit praten als we dingen bespreken. Thuis heb ik het gevoel dat er niets van dit alles gebeurt. Ik lieg altijd tegen mijn ouders. Wat moet ik doen? Ik heb een gevoel dat het liegen weeg terug gaat komen naar me. Ik accepteer dat en echt wil echt stoppen met liegen, stoppen met die lange neus te krijgen. Ik geef mijn familie niet de schuld van mijn lieggedrag, maar hoe kunnen we er een gesprek beginnen over beginnen zodat ik ermee kan stoppen?

[Pris]

Liegen heeft me leven kapot gemaakt. Ik ben een dwangmatige leugenaar, ze noemen het ook wel pathologisch liegen / pathologische leugenaar. Ik weet dat ik al een probleem heb sinds het begin van de lagere school. Ik loog toen al tegen mijn vrienden over de gekste dingen, en het kwam regelmatig voor. Het is een impuls die ik niet kan stoppen totdat ik het heb gedaan. Ik verloor al mijn vrienden en uiteindelijk moest ik naar een andere school vanwege de spot die ze met mij dreven (mijn gedrag was ook echt om de spot mee de drijven, ik ben me daar zeker bewust van) en toen ik ouder werd werden mijn leugens steeds beter uitgedacht dus werd ik zelden betrapt op liegen door mijn vrienden, maar ik loog ook heel veel tegen mijn ouders, altijd om mezelf te beschermen tegen het in de problemen raken. Toen ik ouder werd had ik steeds meer redenen om tegen mijn ouders te liegen (ik was volgens hen op school aan het studeren wanneer ik in werkelijkheid bij vrienden thuis was, en andere dergelijke leugens) en natuurlijk wisten ze dat het gebeurde, maar er is niet veel dat je kunt doen om iemand te dwingen om te stoppen met liegen. De leugens vraten aan me, zelfs als kind lag ik 's avonds in bed volledig te piekeren over de leugens na het vertellen van een aantal kleine leugens tegen iemand, hoe ik ze kon goedmaken en wat ik kon doen, en wat er mis was met mij waarom ik het bleef doen het. Ik ontwikkelde een ernstige depressie en angst, die zeer nauw verwant zijn aan het liegen. Wanneer je constant goed moet nadenken zodat je spinnenweb van leugens die je hebt verteld geen totale ramp worden voor je relaties met mensen, dan heb je constant last van een hoog niveau van stress, moet elke interactie worden geanalyseerd en gegeven via dubbele controles om ervoor te zorgen dat je leugens niet worden onthuld zodat je niet ontmaskerd wordt. Daarbovenop verlies je jezelf helemaal, je voelt je niet langer een mens en leeft slechts je eigen voorwendsels waar je zo hard aan werkt om niet betrapt te worden. Toen ik op de middelbare school zat ontmoette ik mijn man, en leefde ik de meest schandalige leugen van mijn leven, ik had een donkere en angstige personage dat mijn innerlijke ervaring een personage maakte, maar wie zijn geschiedenis er niets op mijn werkelijke geschiedenis leek. Toen ik hem ontmoette zat ik op de randje van zelfmoord plegen, maar om eerlijk te zijn was hem ontmoeten het moment waarop ik alle goede hoop terug begon te krijgen. Ik kon niet langer voorstellen dat ik mezelf af wilde maken voordat ik hem leerde kennen en toen ik wist dat hij iets om me gaf me weer iets om voor te leven. (Je zal vast en zeker al kunnen voorspellen dat dit de slechte kant op gaat, (ik was ziek), dus ik was nooit klaar met mijn plan en begon de al mijn tijd met mijn man door te brengen, ik werd snel verliefd en ontwikkelde een sterke band, maar ik biechtte mijn ziekte nooit op, totdat we getrouwd waren. Voordat we trouwden heb ik hem wel gewaarschuwd, ik zei dat ik had gelogen over veel dingen en maar ik zei niet wat, en ik zij niet hoeveel en dat is net zo verkeerd, want wie had kunnen peilen hoeveel ik had gelogen om te zeggen of het eerlijk of beter gezegd ondenkbaar was. Hij confronteerde mij uiteindelijk en toen heb ik wat leugens opgebiecht, maar het hield op om mijn waardigheid te beschermen en betrouwbaarheid die ik van hem ontving.. terwijl ik eigenlijk niets te beschermen had. Ik heb geprobeerd om het onder controle te houden, maar zelden lukte het, het was alsof de leugens al waren verteld voordat ik ze zelfs kon verzinnen. Uiteindelijk kwam ik tot een punt waar ik meer controle kreeg en liet ik alles door een filter lopen, om zeker te zijn dat het echt waar was. Maar als ik dan te comfortabel wordt als ik uit het gat van de gewoonte van liegen ben gekropen, dan val ik meteen weer terug erin, en wordt voortdurend met nieuwe leugens geconfronteerd waarvan ik zelfs realiseerde dat ze niet bestonden. Liegen heeft mijn leven verblind voor mezelf. Ik weet niets van wie ik ben, alleen wat ik zou willen dat mensen van me denken. Ik voel me als een vreemde voor mezelf.

Heel mijn leven is één grote leugen.
Groetjes,
Pris

[Huisvrouw]

1. Wees realistisch over wat je jezelf en anderen beloofd. Doelbewust gebroken beloftes maken zijn leugens die leiden tot een gebroken hart. Veel leugens beginnen om het feit dat we onmogelijk alles kunnen doen wat we zeiden dat we kunnen doen. Wees eerlijk over wat je kan doen, de toelating tot jezelf en je beperkingen, en je zult niet het gevoel of een behoefte meer hebben om te liegen.

2. Praat met anderen over hun verwachtingen van je. Misschien heb je ouders, vrienden of leraren waarvan je denkt dat ze te hoge verwachtingen van je schetsen. Dit zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat je moet liegen over hoe je een tekort aan hun verwachtingen hebt. Kom naar overeenstemming over wat redelijk is voor hen om te verwachten, zonder jezelf tekort te schieten.

Verkeerde acties leiden bijna altijd tot leugens.

3. Probeer te achterhalen wat je motiveert om te liegen. Wat probeer je te verbergen? Wat zou een betere manier zijn om de waarheid te vertellen? Bijvoorbeeld, hebben verslaafden het gevoel dat ze moeten liegen als dekmantel voor hun verslaving. Hoe meer ze hun verslaving proberen te verbergen, hoe beter ze kunnen liegen en bedriegen. Achter bijna elke leugen zit een reden. Waarom liegen we, en waarom kan het voelen als een goede reden om te liegen? Omdat we gewoon niet goed genoeg zijn. Verkeerde acties leiden bijna altijd tot leugens. Op zich kan dat een verslaving zijn.

“Ik probeer niet te liegen, maar als ik iemand zie die ik niet mag, omdat ze denken dat ik gek ben, zal ik beginnen met het vertellen van leugens om me dichter bij hen te krijgen. Uiteindelijk ben ik degene die deze verschrikkelijke leugen zal leven??”

Hoe meer we anderen de waarheid vertellen, hoe makkelijker het is om ermee door te gaan.

4. Oefen het vertellen van de waarheid. Als je begint aan de drang om te liegen, om ermee te stoppen en er voor een moment over na te denken. Denk na over wat de ander over jou zou voelen als diegene wist dat je liegt. Denk na over hoe je je zou voelen als mensen de hele tijd tegen jouw zouden liegen. En dan, hoe pijnlijk het ook lijkt, de waarheid vertellen. Hoe meer we anderen de waarheid vertellen, hoe makkelijker het is om het te blijven doen. Liegen is een slechte gewoonte. Het vertellen van de waarheid is een goede gewoonte. Werk aan het doorbreken van je slechte gewoonte en ze te vervangen door een goede.

De vrijheid van de waarheid zal je bevrijden.

5. verbinden tot een leven van eerlijkheid, ten koste van alles. De waarheid vertellen zou verschrikkelijk ongemakkelijk voor je kunnen zijn, maar je zal op een pad van eerlijkheid en integriteit komen, en jezelf in de persoon veranderen die je wilt zijn. Als je niet het antwoord op een vraag weet, lieg er dan niet om, verzin niet iets ter plekke maar zeg, ik weet het niet. De vrijheid van de waarheid zal bevrijdend voor je zijn.

Als de realiteit van wat je zegt en doet je wakker schud, dan zal je al snel stoppen met het totale plaatje. Ik beloof het je, als je moeite hebt om deze giftige en destructieve gewoonte nu te stoppen, zal je dankbaar zijn voor de rest van je leven. Wat denk je dat de voordelen zijn van eerlijkheid? Laat het me weten wat je gedachten erover zijn.

[Woestijn]

Jeetje, ik vind het moeilijk om hier op te reageren. Ik ben zelf moeder van een dochter die de verschrikkelijkste leugens vertelt. Niet alle ouders zijn hetzelfde, dat besef ik, maar ik ga van mijzelf uit en misschien heb je er iets aan:
Ik wil niets liever, dan dat mijn dochter naar mij toekomt en toegeeft, dat ze liegt èn dat ze hulp nodig heeft. "Dat is alles."
Wij weten allang dat ze liegt. Ze moet het alleen nog zelf onder ogen zien en hulp willen zoeken en/of aanvaarden. We zijn haar al ruim anderhalve jaar kwijt. Er is geen contact, want dan heeft ze e.e.a. aan de buitenwereld uit te leggen. Het is een hel, dat ze zo liegt, maar het is ook een hel om haar daardoor kwijt te zijn, want onze liefde voor haar is er nog en gaat ook nooit weg.
Ik hoop van harte, dat jouw familie er ook voor je is, wanneer je bij hen aanklopt om hulp. In het ergste geval is dat niet zo, ga dan alsjeblieft naar de huisarts, als eerste stap. En wees niet bang, krabbel niet terug, zoals mijn dochter deed. Bekennen en toegeven is eng, dat snap ik, maar het is de eerste stap naar herstel. Herstel van je eigen leven en van je relaties.
Ik wens je veel kracht en wijsheid.