door Pris » wo 25 mei 2016 23:29
Liegen heeft me leven kapot gemaakt. Ik ben een dwangmatige leugenaar, ze noemen het ook wel pathologisch liegen / pathologische leugenaar. Ik weet dat ik al een probleem heb sinds het begin van de lagere school. Ik loog toen al tegen mijn vrienden over de gekste dingen, en het kwam regelmatig voor. Het is een impuls die ik niet kan stoppen totdat ik het heb gedaan. Ik verloor al mijn vrienden en uiteindelijk moest ik naar een andere school vanwege de spot die ze met mij dreven (mijn gedrag was ook echt om de spot mee de drijven, ik ben me daar zeker bewust van) en toen ik ouder werd werden mijn leugens steeds beter uitgedacht dus werd ik zelden betrapt op liegen door mijn vrienden, maar ik loog ook heel veel tegen mijn ouders, altijd om mezelf te beschermen tegen het in de problemen raken. Toen ik ouder werd had ik steeds meer redenen om tegen mijn ouders te liegen (ik was volgens hen op school aan het studeren wanneer ik in werkelijkheid bij vrienden thuis was, en andere dergelijke leugens) en natuurlijk wisten ze dat het gebeurde, maar er is niet veel dat je kunt doen om iemand te dwingen om te stoppen met liegen. De leugens vraten aan me, zelfs als kind lag ik 's avonds in bed volledig te piekeren over de leugens na het vertellen van een aantal kleine leugens tegen iemand, hoe ik ze kon goedmaken en wat ik kon doen, en wat er mis was met mij waarom ik het bleef doen het. Ik ontwikkelde een ernstige depressie en angst, die zeer nauw verwant zijn aan het liegen. Wanneer je constant goed moet nadenken zodat je spinnenweb van leugens die je hebt verteld geen totale ramp worden voor je relaties met mensen, dan heb je constant last van een hoog niveau van stress, moet elke interactie worden geanalyseerd en gegeven via dubbele controles om ervoor te zorgen dat je leugens niet worden onthuld zodat je niet ontmaskerd wordt. Daarbovenop verlies je jezelf helemaal, je voelt je niet langer een mens en leeft slechts je eigen voorwendsels waar je zo hard aan werkt om niet betrapt te worden. Toen ik op de middelbare school zat ontmoette ik mijn man, en leefde ik de meest schandalige leugen van mijn leven, ik had een donkere en angstige personage dat mijn innerlijke ervaring een personage maakte, maar wie zijn geschiedenis er niets op mijn werkelijke geschiedenis leek. Toen ik hem ontmoette zat ik op de randje van zelfmoord plegen, maar om eerlijk te zijn was hem ontmoeten het moment waarop ik alle goede hoop terug begon te krijgen. Ik kon niet langer voorstellen dat ik mezelf af wilde maken voordat ik hem leerde kennen en toen ik wist dat hij iets om me gaf me weer iets om voor te leven. (Je zal vast en zeker al kunnen voorspellen dat dit de slechte kant op gaat, (ik was ziek), dus ik was nooit klaar met mijn plan en begon de al mijn tijd met mijn man door te brengen, ik werd snel verliefd en ontwikkelde een sterke band, maar ik biechtte mijn ziekte nooit op, totdat we getrouwd waren. Voordat we trouwden heb ik hem wel gewaarschuwd, ik zei dat ik had gelogen over veel dingen en maar ik zei niet wat, en ik zij niet hoeveel en dat is net zo verkeerd, want wie had kunnen peilen hoeveel ik had gelogen om te zeggen of het eerlijk of beter gezegd ondenkbaar was. Hij confronteerde mij uiteindelijk en toen heb ik wat leugens opgebiecht, maar het hield op om mijn waardigheid te beschermen en betrouwbaarheid die ik van hem ontving.. terwijl ik eigenlijk niets te beschermen had. Ik heb geprobeerd om het onder controle te houden, maar zelden lukte het, het was alsof de leugens al waren verteld voordat ik ze zelfs kon verzinnen. Uiteindelijk kwam ik tot een punt waar ik meer controle kreeg en liet ik alles door een filter lopen, om zeker te zijn dat het echt waar was. Maar als ik dan te comfortabel wordt als ik uit het gat van de gewoonte van liegen ben gekropen, dan val ik meteen weer terug erin, en wordt voortdurend met nieuwe leugens geconfronteerd waarvan ik zelfs realiseerde dat ze niet bestonden. Liegen heeft mijn leven verblind voor mezelf. Ik weet niets van wie ik ben, alleen wat ik zou willen dat mensen van me denken. Ik voel me als een vreemde voor mezelf.
Heel mijn leven is één grote leugen.
Groetjes,
Pris