Hallo iedereen,
(meisje, 17 jaar oud)
ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Er is gewoon zo veel gebeurd... En dat allemaal in anderhalve maand. Tenminste, anderhalve maand geleden begonnen m'n klachten. Ik heb 3 keer in m'n leven xtc gebruikt, de laatste keer was eind november 2014. Dat was een verschrikkelijke ervaring, ik had een bad trip, ik had de hele nacht het gevoel dat ik moest kotsen en dat ik doodging. Ik heb me daarna een tijdje erg klote gevoeld, ik zat gewoon niet lekker in m'n vel. Maar na een tijdje ging het weer beter en ik ging verder met m'n leven. Niet wetende dat ik aanleg had voor een angst/paniekstoornis en dat het xtc gebruik dit extreem getriggerd had. Als ik een sigaret rookte werd ik misselijk en bang, zonder te weten waarom. Ik ben dan ook gelijk gestopt met roken, wat een wonder is na 3 jaar gerookt te hebben. Ik kreeg steeds meer rare gevoelens die ik niet kon plaatsen en doordat ik besefte dat ik hulp moest gaan zoeken raakte ik nog meer in paniek. Op de nacht van 1 januari lag ik in bed en voelde ik me opeens zo raar en ongelukkig dat ik bij mijn ouders in bed ben gaan liggen, toen ik daar eenmaal lag ging het fout... Ik kan echt niet beschrijven wat er met me gebeurde maar ik wist dat het met dit alles te maken had. Ik begon te huilen en vroeg of m'n moeder mee kon lopen naar de woonkamer, waar ik haar alles heb verteld. Ik begon helemaal te hyperventileren en het enige waar ik aan dacht was: ik heb m'n leven verpest, shit het is helemaal voorbij ik kan net zo goed dood, het is klaar. Ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld, het leek alsof m'n wereld instortte, alsof het allemaal geen zin meer had. De volgende dag zijn we gelijk naar de dokter gegaan en hebben m'n klachten verteld. Ik praat nu af en toe met een psycholoog maar ik heb ook niet echt het idee dat deze gesprekken gaan helpen. Natuurlijk ben ik ook wat dingen op gaan zoeken op internet, wat het alleen maar erger maakte, want ik dacht gelijk dat ik alles had en las verhalen over mensen die heel hun leven last hebben gehad van deze stoornis. En ik kon het me niet voorstellen om heel m'n leven met dit te moeten leven. Ik zat dagen lang thuis, ik durfde niet naar school want ik was bang om op school een paniekaanval te krijgen. Deze dagen thuis waren de ergste dagen uit m'n leven. Ik voelde me opgesloten in m'n lichaam, alsof alles nep was, heel raar... Moeilijk uit te leggen. Maar het voelt erg vervelend, dat weet ik wel. Het gaat nu af en toe wel beter met me en ik ga in principe wel verder met m'n leven en doe de dingen die ik altijd deed maar ik krijg nog wel vaak op een dag bepaalde gedachtes die me bang maken, zoals blind of doof worden of bang zijn om schizofreen te zijn. Elke ochtend stort m'n wereld weer in en denk ik oh ja: ik heb een angststoornis en ik weet niet hoe lang het nog duurt. Ik voel me nu zo hopeloos, alsof het leven geen zin meer heeft. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik voel me zo hopeloos en niemand begrijpt me. Ik denk wel eens aan zelfmoord ook al zou het nooooit durven maar het idee dat ik er aan denk maakt me bang. Ik heb er alles voor over om ervan af te komen en ik vraag om jullie advies... Ik ben zo bang en ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.
Alvast heel erg bedankt als je met me mee denkt.
Groetjes van mij.