Mijn probleem

[Chefkok]

Hallo,

Ik ben 17 jaar en heb last van chronische hyperventilatie!
Het is begonnen op me werk met een aanval waarbij ik dacht dood te gaan, en sindsdien heb ik het constant!

Ik ben vele malen naar de huisarts geweest met mijn klachten en de dokter zei steeds hyperventilatie, uit eindelijk ook een ECG gehad en daar was niets op te zien!
Toen ben ik doorverwezen naar een psycholoog en daar zit ik nu onder behandeling alleen ik vraag mij altijd af is dit ECHT hyperventilatie, ik heb nooit echt die klik om kunnen zetten in mijn hoofd met het stempel hyperventilatie terwijl het door 2 verschillende dokters is gezegd!

Verder heb ik altijd als ik aan het werk ben nergens last van en werk ik keihard door (Ben kok van beroep) Maar als ik stilzit of een lekker dagje achter mijn laptop zit krijg ik steeds aanvallen!?! Waarom tijdens het stilzitten ik snap het allemaal niet.

Hoe zeker kan ik overigens zijn dat het oordeel van de huisarts klopt? Stel je voor het is iets anders? En hoe kan ik herkennen als het iets anders is!?
Zoveel vragen, ik probeer ze steeds te stellen maar ik krijg maar geen duidelijk antwoord.

Hopelijk kunnen jullie mij helpen met jullie eigen ervaring met CHV!!

groeten,
Chefkok

[hoos]

Hoi chefkok,

Mij werd jaren geleden ook verteld dat ik last had van chronische hyperventilatie, alsof ik gewoon een lichamelijk probleem zou hebben. Ik viel af en toe flauw wanneer ik extreem gespannen was, bijvoorbeeld vlak voor een presentatie te moeten doen voor een groep. Uiteindelijk werd mijn probleem steeds erger, omdat ik angst kreeg voor het me niet goed voelen. En die angststoornis deed zich vooral voor wanneer ik lichamelijk in ruste was, bijvoorbeeld tijdens een vergadering, of in een restaurant, bij de kapper, etc. Zodra ik de angst voor het flauwvallen voelde opkomen, begon ik te zweten en te hyperventileren. Vreselijk vond ik het. Vanwege dat flauwvallen ben ik ook regelmatig gecontroleerd op hartproblemen etc. Ik kreeg altijd te horen dat ik kerngezond was. Raar eigenlijk dat artsen zo gemakkelijk voorbij gaan aan mogelijke psychische oorzaken. Ik heb hier al last van sinds mijn jeugd. Ik ben ook een tijdje naar een psychiater geweest, die me antidepressiva en kalmeringsmiddelen voorschreef. Dat hielp helaas ook niet. Pas onlangs (ik ben nu 43), ben ik er achter gekomen wat ik aan mijn probleem kan doen, namelijk mindfulness ontwikkelen dmv dagelijkse meditatie. Ik heb altijd erg skeptisch gestaan tegenover dit soort zaken, voornamelijk uit onwetendheid. Maar na een paar maanden dagelijks mediteren is mijn levenskwaliteit er opmerkelijk op vooruit gegaan en kan ik mijn angsten goed controleren. Je kunt echt leren je gedachten onder controle te houden en daardoor veel sterker in je schoenen te komen staan. Het zal heus nog wel een keer misgaan, maar dit is de oplossing. Ik weet het zeker.

De reden waarom je geen aanvallen krijgt tijdens het werk en juist wel als je thuis zit niks te doen heeft heel veel te maken met mindfulness, dwz je volledige aandacht geven aan wat je in het huidige moment aan het doen bent. Als je je volledig concentreert op je werk, dan zwijgt die gedachtenfabriek in je hoofd. Als je thuis zit niets te doen, dan gaan je gedachten waarschijnlijk alle kanten op. Die ongecontroleerde gedachten hebben vaak objectief weinig te maken met de werkelijkheid, maar als je ze al te serieus neemt en je je er volledig mee identificeert, dan gaan ze een eigen leven leiden, met als mogelijk gevolg dat je allerlei emoties/angsten ontwikkelt die zich dan vertalen in lichamelijke klachten. Je gedachten kunnen je lichaam bijvoorbeeld wijsmaken dat er groot gevaar dreigt (waardoor je gaat zweten/hyperventileren etc.), terwijl dat helemaal niet overeenstemt met de werkelijke situatie.

Ik kan je aanraden om eens een cursus mindfulness te gaan volgen, of in elk geval een boek te lezen over het positieve effect van mindfulness/meditatie op depressiviteit en angststoornissen.

Veel sterkte.

[soekeloekie]

hoi, mijn naam is andrea en kamp nu al een flinke tijd met paniekaanvallen. o'n 3 jaarterug heb ik mijn eerste paniekaanval gehad,nadat ik 5 dagen niet gegeten had en ging blowen, te snel opstond ( sterretjes zag) en alles begon te tintelen. Ik zakte door mn benen. Vanaf toen ben ik gestopt. Maar merkte dat in sommige situaties, vooral als ik een avondje te stappen was geweest, de dag erna, ik flink last had. Ik kreeg dan hatkloppingen, enmetene een angstig gevoel in mn buik , van oh jeeeh ik hga dood....telkens weer dacht ik, ik ga dood. Nu gebruikte ik toen ook cocaine, dus is het ook vrij logisch dat ik hartkloppingen kreeg. Om die aanvallen zo veel mogelijk te onderdrukken, slikte ik na zo'n avondje, om de 3 uur ongeveer een oxazepam, om ruti te blijven. Nu is het inmiddels 5 maanden terug dta ik nog coke heb gebruikt omdat ik die angstgevoelens er niet meer voor over heb, het zo eng.

Maar nu heb ik nog steeds paniekaanvallen, het ging een stuk beter, tot voor kort. Ik ben aldoor heel erg duizelig, en zit telkens verkeerd adem t ehalen merk ik, en als ik er dna op ga letten, wordt het erger, ik zit niet zoals je wel eens op tv ziet TE HYPERVENTILEREN met een zakkie aan mn mond, maar ik raak er wel een beetje van in paniek. Nu ben ik ook grieperig en heb ik hele zere longen en ben k ook benauwd, dus ik hoop dat het daar mee te maken heb, maar ik merk wel doordat ik hyperventileer, ik ook were meer angst/paniek in mn lijf heb.
Ook heb ik al 8 jaar ene eetstoornis, du sik spuug elke dag een aantal keer, daar word je nu ook niet echt sterker van, du smisschien heeft het allemaal wel wat met elkaar t emaken.
Maar wat ik wel al eerder las, ik probeer mn eigen ok rustig te houden door te zeggen, je heb dit al eerder gehad, er gebeurd nix. Ik kan bijvoorbeeld moeilijk autorijden met iemand naast me, dan voel ik me beklemd, maar alleen autorijden is weer geen probleem.
Wat een verhaal heh....pfff....naja ik denk ik deel het eens met mensen di eer misschien ook last van hebben,.
Ik heb ook gehoord dat het i de zomer altijd wat erger is, die angst en paniekaanvallen, is dta zo??

groetjes ANdrea

[BVW]

Hey ik ben een 24 jarige jonge man en ik loop al 4 jaar lang rond met een probleem waar ik maar geen antwoord op krijg.

Ik zal het even uitleggen 4 jaar geleden heb ik in mijn linkerlong een pneumothorax gekregen ( klaplong) hier hebben ze niet aangedaan in het ziekenhuis maar gewoon laten genezen door middel van rust, sinds ik dit heb gehad had ik veel last van steken in de borstkas en gespannen borstspieren het probleem is dat ik telkens diezelfde pijn kreeg als die keer dat ik mijn klaplong heb gekregen dus ik dacht telkens dat ik terug een klaplong had zo ben ik ongeveer ontelbare keren terug naar spoed gegaan om telkens te horen dat ik geen klaplong had en er geen probleem was maar niemand kon mij vertellen waarvan die steken dan kwamen.

Circa 1,5 jaar en half na mijn eerste klaplong heb ik het nog eens een klaplong gekregen hier zeiden ze weer hetzelfde dat ik geen klaplong had ik heb er dan nog 2 dagen met rondgelopen om dan achteraf telefoon te krijgen van mijn de pneumoloog om te zeggen dat ik direct terug naar het ziekenhuis moest komen omdat de verpleger die het onderzoek leiden mijn klaplong over het hoofd had gezien aangezien ze maar 1mm breed was en dus bijna onzichtbaar op de foto's.

Ok allemaal goed en wel dit keer steken ze een naald door mijn borstkas om de lucht die zich heeft opgehoopt hierin eruit te laten na dat dit is gebeurt zeggen ze gewoon 2 weken rusten en dan zal het wel genezen zijn.

Sinds die laatste klaplong heb ik echt ELKE DAG maar dan ook ELKE DAG last van steken in mijn zijkant van mijn lichaam ter hoogte van mijn ribben en op mijn borstkas nu telkens als ik deze pijnen krijgen stel ik mij bepaalde vragen

1. Hoe groot is de pijn op een schaal van 10?
2. Kan ik deze pijn verdragen tot hij voorbij is?
3. Zou ik naar het ziekenhuis gaan of niet om mij hoe dan ook nog maar een belachelijk te maken als blijkt dat er niets mis is?

Als reactie op de pijn als ik er niet op let dan begin ik te hyperventileren ik probeer het onder controle te houden maar meestal lukt mij dit niet en maak ik alles dus erger met als gevolg ik wordt weer naar spoed gebracht zoals recent op mijn werk is gebeurt omdat de mensen daar geen idee hebben wat er met mij gebeurt en dan voel ik me altijd zo rot.

En in het ziekenhuis zegge ze dat ik hyperventileerde door stress ok allemaal goed en wel maar ik weet dat ik hyperventileer als reachtie op pijn en als ik dan vraag vanwaar komt die pijn dan kan er niemand mij daar en antwoord geven en ik begin zo'n beetje de moed op te geven en te beseffen dat ik misschien wel vanaf nu voor de rest van mijn leven met pijn zal moeten leren leven maar ik weet niet zeker hoe lang ik dat nog ga vol houden en of ik dat wel wil.

Ik begin zelfs te denken dat ik misschien gek ben ofzo dat het allemaal in mijn hoofd zit want zo'n gevoel krijg ik ook van de dokters die mij behandelen.

[Liane]

Hoi bvw,

Heel vervelend wat je allemaal beschrijft en ik kan me heel goed voorstellen hoe je je eigen voelt.
Zeker als je al een klaplong hebt gehad en ze zelfs de tweede over het hoofd hebben gezien kan ik begrijpen
dat je het vertrouwen in de arts maar ook zelf gaat twijfelen aan jezelf.
Het kan zijn dat je zeker de pijn voelt en daar tegelijkertijd angstig van wordt zodat je gaat hyperventileren.
Ik vindt ook dat dokters eerst moeten uitsluiten dat het echt niks anders is voordat je maar aanneemt dat het hyperventilatie is.
Ik zou anders een second opinion nemen in een ander ziekenhuis, dit kan je gewoon doen door anders het met je huisarts te bespreken en gewoon te zeggen dat je er niet gerust op bent en gewoon goed onderzocht wil worden desnoods door een scan. Ik vindt je bent baas over je eigen lichaam en we betalen er genoeg voor toch? Pas als je volledig goed onderzocht bent en er niks gevonden is zul je waarschijnlijk er wat rust in krijgen en waarschijnlijk gaan die pijnen dan ook minder worden.
Laat je in ieder geval niet afschepen totdat je er zelf de rust in hebt gevonden en dan zal het waarschijnlijk beter gaan, want je bent nog te jong om nu al zo ermee te moeten rondlopen.

Veel succes en groetjes Liane