Lieve allemaal,
Ik wil mezelf even voorstellen. Ik ben Maddy, 23 jaar en heb nu vanaf november 2014 zwarte hyperventilatie klachten. Ik heb altijd al een bewogen leven gehad, met een depressieve moeder, een alcoholistische vader en ga zo maar door. Daardoor heb ik vaak de zorg voor mijn moeder gedragen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was en daarna stortte mijn moeder helemaal in. Altijd heb ik alles goed aangekund. Ik moest wel eens huilen of was wel eens doodmoe, maar ik dacht: ik ben niet bang, ik kan dit wel. In augustus 2014 startte ik met een nieuwe HBO opleiding. Mijn moeder , was op dat moment heel erg depressief. Ik had nog nooit eerder een HBO opleiding gevolgd en kwam erachter dat dit in combinatie met zorg voor mijn moeder veel te zwaar was. Ik kreeg erge nekklachten, werd vaak duizelig en rusteloos. Ik zat er helemaal doorheen en ben gestopt met school omdat ik niet meer in de college zalen durfde te zitten. Ik was altijd bang voor aanvallen, zo heb ik er in de trein naar school een keer eentje gehad. Sindsdien durf ik ook niet meer met de trein te reizen. Uitgaan kan ik niet meer, in een bioscoop ben ik doodsbang en in een zwembad lukt het ook niet goed. Die laatste 2 heb ik toevallig afgelopen week nog gedaan: ik blijf mezelf uitdagen om het toch maar te doen. Het lijkt wel alsof mijn lichaam het na al die jaren een keer opgeeft en zegt: nu is het klaar, ik trek het niet meer. Ik voel me echt alsof ik een burnout heb.
Een tijdje ging het heel goed en had ik helemaal geen aanvallen meer. Dit was een maand terug ofzo. Totdat ik 2 weken geleden in het ziekenhuis belandde vanwege nierbekkenonsteking. Ik was helemaal in paniek, omdat ik hoge koorts had en erg veel pijn. Ik was bang dat ik nierfalen had, omdat ik ook niet goed kon plassen.Ook kan ik niet goed tegen prikken en die kreeg ik daar regelmatig voor vanalles. Daardoor flipte ik hem totaal, ik kon echt geen rust vinden in het ziekenhuis. Ik dacht, als ik weer thuis ben gaat het wel weer beter met mijn ademhaling, maar niks is minder waar.
Als ik wakker word sochtends, gaat het prima. Dan zet ik rustig een kopje thee en kan ik rustig zitten. Daarna gaat het al snel mis: zodra ik niks doe, dan ga ik denken aan mijn ademhaling.
Het slaat echt nergens op, maar ik let er dan continu op. Ik voel dan al dat het mis gaat: ik krijg pijn op de borst, een beklemmend gevoel. Alsof al je borstspieren samenspannen. Ook heb ik last van spanningshoofdpijn en voel ik me vaak misselijk. Ik heb het idee dat alles langs me heengaat, voel me tevens altijd heel duizelig en soms heb ik het idee dat ik in elkaar zak. Dan moet je er toch niet aan denken dat je bijvoorbeeld op werk bent of ergens buiten waar iedereen je kan zien? Ik isoleer mezelf echt de laatste tijd daardoor.
Ik werk op dit moment ook niet meer: dit komt omdat ik eruit moest vanwege bezuinigingen. Maar omdat ik me nu nog veel slechter voel, ben ik echt niet in staat om te werken. Hoe doen jullie dit? Kan ik hiervoor in de ziektewet zodat ik therapie kan volgen?
En hebben jullie asjeblieft wat tips? Want ik maak me zelf helemaal gek. Telkens ben ik bang dat ik doodga, mijn vingers en tenen gaan krom staan en ik voel me heel erg 'opgejaagd'. Alcohol drinken en koffie drinken kan ik trouwens ook niet meer. Heeft nog meer iemand dit?
Ik zou heel graag een reactie willen van mensen. Ik ben echt ten einde raad. Ik heb nu een mandala kleurboek gekocht om rustig te worden, dat is wel enige afleiding. Maar de angst is zo groot: ik kan soms niet eens slapen en dit kost me nog eens mijn relatie: mijn vriend begrijpt er niks van en vind dat het nu maar eens klaar moet zijn.
Dus , tips, therapieeen, of wat dan ook: alles is welkom!
Ik wil mijn leven terug, echt zo graag..
Groetjes!