Doodsbang door hyperventilatie

[mad1992]

Lieve allemaal,

Ik wil mezelf even voorstellen. Ik ben Maddy, 23 jaar en heb nu vanaf november 2014 zwarte hyperventilatie klachten. Ik heb altijd al een bewogen leven gehad, met een depressieve moeder, een alcoholistische vader en ga zo maar door. Daardoor heb ik vaak de zorg voor mijn moeder gedragen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was en daarna stortte mijn moeder helemaal in. Altijd heb ik alles goed aangekund. Ik moest wel eens huilen of was wel eens doodmoe, maar ik dacht: ik ben niet bang, ik kan dit wel. In augustus 2014 startte ik met een nieuwe HBO opleiding. Mijn moeder , was op dat moment heel erg depressief. Ik had nog nooit eerder een HBO opleiding gevolgd en kwam erachter dat dit in combinatie met zorg voor mijn moeder veel te zwaar was. Ik kreeg erge nekklachten, werd vaak duizelig en rusteloos. Ik zat er helemaal doorheen en ben gestopt met school omdat ik niet meer in de college zalen durfde te zitten. Ik was altijd bang voor aanvallen, zo heb ik er in de trein naar school een keer eentje gehad. Sindsdien durf ik ook niet meer met de trein te reizen. Uitgaan kan ik niet meer, in een bioscoop ben ik doodsbang en in een zwembad lukt het ook niet goed. Die laatste 2 heb ik toevallig afgelopen week nog gedaan: ik blijf mezelf uitdagen om het toch maar te doen. Het lijkt wel alsof mijn lichaam het na al die jaren een keer opgeeft en zegt: nu is het klaar, ik trek het niet meer. Ik voel me echt alsof ik een burnout heb.

Een tijdje ging het heel goed en had ik helemaal geen aanvallen meer. Dit was een maand terug ofzo. Totdat ik 2 weken geleden in het ziekenhuis belandde vanwege nierbekkenonsteking. Ik was helemaal in paniek, omdat ik hoge koorts had en erg veel pijn. Ik was bang dat ik nierfalen had, omdat ik ook niet goed kon plassen.Ook kan ik niet goed tegen prikken en die kreeg ik daar regelmatig voor vanalles. Daardoor flipte ik hem totaal, ik kon echt geen rust vinden in het ziekenhuis. Ik dacht, als ik weer thuis ben gaat het wel weer beter met mijn ademhaling, maar niks is minder waar.

Als ik wakker word sochtends, gaat het prima. Dan zet ik rustig een kopje thee en kan ik rustig zitten. Daarna gaat het al snel mis: zodra ik niks doe, dan ga ik denken aan mijn ademhaling.
Het slaat echt nergens op, maar ik let er dan continu op. Ik voel dan al dat het mis gaat: ik krijg pijn op de borst, een beklemmend gevoel. Alsof al je borstspieren samenspannen. Ook heb ik last van spanningshoofdpijn en voel ik me vaak misselijk. Ik heb het idee dat alles langs me heengaat, voel me tevens altijd heel duizelig en soms heb ik het idee dat ik in elkaar zak. Dan moet je er toch niet aan denken dat je bijvoorbeeld op werk bent of ergens buiten waar iedereen je kan zien? Ik isoleer mezelf echt de laatste tijd daardoor.

Ik werk op dit moment ook niet meer: dit komt omdat ik eruit moest vanwege bezuinigingen. Maar omdat ik me nu nog veel slechter voel, ben ik echt niet in staat om te werken. Hoe doen jullie dit? Kan ik hiervoor in de ziektewet zodat ik therapie kan volgen?

En hebben jullie asjeblieft wat tips? Want ik maak me zelf helemaal gek. Telkens ben ik bang dat ik doodga, mijn vingers en tenen gaan krom staan en ik voel me heel erg 'opgejaagd'. Alcohol drinken en koffie drinken kan ik trouwens ook niet meer. Heeft nog meer iemand dit?

Ik zou heel graag een reactie willen van mensen. Ik ben echt ten einde raad. Ik heb nu een mandala kleurboek gekocht om rustig te worden, dat is wel enige afleiding. Maar de angst is zo groot: ik kan soms niet eens slapen en dit kost me nog eens mijn relatie: mijn vriend begrijpt er niks van en vind dat het nu maar eens klaar moet zijn.

Dus , tips, therapieeen, of wat dan ook: alles is welkom!
Ik wil mijn leven terug, echt zo graag..


Groetjes!

[Rifje]

Hi Maddy,

Wat naar voor je dat je met deze klachten loopt. Wat je allemaal mee hebt gemaakt in je leven is niet weinig, dus het is logisch dat het een impact op je heeft. Dat je moeder depressief is/was kan een genetisch gegeven zijn waar jij wellicht ook last van hebt. Een onbalans in je hormoonhuishouding kan depressies en paniek/angst klachten tot gevolg hebben. Heb je er al op deze manier naar gekeken?

Ik heb zelf ook heel veel stress in me leven gehad waardoor me lichaam en geest op een gegeven moment tegen gingen sputteren. Met medicatie ben ik er weer uitgekomen. Nadeel nu is dat ik er wel vast aan zit. Heb je therapie al gevolgd? Dat kan goed helpen schijnt. Daarnaast kun je ademhalingsoefeningen doen.

Wat betreft werken; dat is nog steeds een grote uitdaging voor mij. Het vreet veel energie masr zorgt ook ervoor dat ik me nog "normasl" voel. Oefenen baart kunst...ptobeer je over je angst heen te zetten en ga de confrontatie aan. Realiseer je dat veel mensen met problemen rondlopen en je dis niet hoeft te schamen

[mad1992]

Hoi, wat fijn dat je even wilde reageren en mijn verhaal wilde lezen.

Ja, ik heb enorm veel meegemaakt. Heb verschillende hulpverlening gehad. Bij de laatste die ik had, leek het redelijk goed te gaan met me. Ik oefende weer om in de trein te gaan, durfde zelfs naar mijn vriend in de trein (wat drie kwartier reizen is) en ik maakte me niet zo zeer druk meer. Ik kan wel teruggaan naar die hulpverlener, maar ik ben bang dat ik daar niet veel meer vooruitgang ga boeken. Ik heb nu mezelf ingeschreven voor een EMDR therapie, omdat ik jeugd trauma's moet verwerken en een plek moet geven.
Alleen, die intake is pas 22 April en dat duurt nog zo enorm lang!

Ik twijfel de hele tijd of ik het programma Hyperven moet kopen, omdat 80 euro voor mij nog best veel is. Ik lees ook negatieve dingen op het web over Hyperven, dat je helemaal gek kunt worden de eerste periode. Nou, daar heb ik nu al last van dus laten we het maar niet onnodig verder gaan stimuleren dan denk ik maar haha.

Ik heb echt hulp nodig, maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Hoe houd je jezelf gedurende de dag rustig? Ik focus me nu op mandala's inkleuren, maar soms is de angst sterker en pakt het me dan toch nog weer.

Ik snap wat je zegt: ik denk dat ik een deel van angst van mijn moeder heb meegekregen. Vroeger toen ik jonger was, werd ik ook niet echt "getroost", maar werd er of boos gereageerd of er werd meegehuild als ik een probleem had of bijvoorbeeld gepest werd. Dus ik kreeg nooit echt het gevoel van: oke, zo moet het. Ik ben daardoor heel onzeker geworden denk ik. Ik weet niet of het genetisch is, maar hoe kom ik daar achter? En betekent dit dan dat ik ook aan de medicijnen moet?

Maar ik wil niet zoals haar eindigen, en een hele bexter aan pillen hebben op een dag. Medicijnen dimmen misschien het gevoel, maar lossen het probleem niet op. Ik krijg wel oxazepam voorgeschreven. Die mag ik wel nemen als het echt niet gaat. Maar dat doet eigenlijk vrij weinig bij mij. Ik word gewoon doodsbang van die verschijnselen bij hyperventilatie. Het branderige gevoel op de borst, of het samentrekken of keihard bonzen van je hart. Ik wou dat ik wist wat ik op zo'n moment moet doen. Ik probeer dan te denken: normaal ademen en even focussen en dan gaat het wel weg. Maar vaak wordt het dan alleen maar erger.

Het is zo'n vicieuze klote cirkel.. Waar stopt het denk ik dan?

[Rifje]

Hi Mad,

Jammer dat die therapie pas laat kan beginnen. Ik sta nu ook op een wachtlijst van 3 maanden, super irritant en het geeft me een gevoel van dat ik niet serieus genomen wordt.

Er zijn veel mensen die hyperventileren hebben overwonnen. Is het misschien een idee om de succesverhalen te lezen ipv de mislukte pogingen? Daar kan je veel van leren en hoevaak je het leest hoe meer hoop en geloof het je misschien zal geven. Vaak werkt esposure heel goed. Ik had een tijdje last van angst voor overgeven. Heb toen paar jaar niet overgegeven tot aan paar maanden terug. Ik had iets verkeerds gegeten en het moest er gewoon uit. Heb toen een van de ergste paniekaanvallen gehad ooit, maar uiteindelijk wel overgegeven. Toen het eenmaal voorbij was dacht ik; de paniek was erger dan het overgeven zelf. Nu ben ik er minder bang voor. Als je misschien het hyperventileren met begeleiding op gaat zoeken dan krijg je er meer bekendheid en daardoor controle over.

Wat betreft je ouders; ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Ik werd niet goed begeleid in mijn emoties. Moest het allemaal zelf oplossen. Helaas heeft dat veekeerd uitgewerkt. Ik kan ze niets verwijten. Ze hebben hun best gedaan en het zijn ook maar mensen. Of je aandoening genetisch is weet ik niet...vraag het bij mijzelf ook af...kunnen we dat niet ergens testen ofzo?

Medicijnen zijn rotdingen. Dat heb je vast wel gezien bij je moeder. Maar voor sommige mensen kan het verlichting brengen en ruimte geven om het leven weer in orde te brengen. In combinatie met therapie kan het wonderen doen. Heb wel een duidelijke exit strategie en een doel voor ogen. Ik raad je echter aan om het zonder te doen en je volledig te focussen op herstel.

Hoe ik me dagen doorkom...werken als afleiding en beetje spelletjes spelen op telefoon en tv kijken. Soms mezelf uitdagen om te winekelen of langs te gaan bii iemand. Allemaal heel moeizaam...probeer eens iets actiefs te doen ipv thuis zitten?

[mad1992]

@ rifje, dankjewel voor je reactie nogmaals! Je lijkt me zo ontzettend aardig haha, ik word er helemaal blij van. Ik vind het fijn dat je de tijd neemt om mijn berichten te beantwoorden, echt heel lief!

Grappig dat het verhaal zo herkenbaar voor je is. Ja, mijn ouders wisten ook niet beter, kan het ze inderdaad ook niet echt verwijten. Ze hebben allebei zelf ook veel meegemaakt vroeger.
Wat je vertelt over overgeven: ook ik heb emetofobie gehad. Ik moet zeggen, ik heb er nog last van als ik bijvoorbeeld voor het eerst ergens heenga of in de trein stap. In de trein gaat het goed, zolang ik maar vlakbij de wc zit zodat ik me af kan zonderen als het misgaat. In de bus ga ik al jaren niet meer en dat ben ik ook niet meer van plan haha. Moet er echt niet aan denken.

Ik vind het knap dat je de stad in durft en echt actief afleiding zoekt.. ik zou al bang worden dat ik onwel wordt in een winkel en daar hap naar lucht. Die publiekelijke afgang wil ik mezelf besparen ofzo. Die verdomde hyperventilatie maakt me altijd zo vaag in mijn hoofd ofzo. Weet niet of je snapt wat ik bedoel. Maar dan voel je je ineens alsof je flauw valt ofzo. Toch probeer ik het altijd wel. Ik ga er ook wel uit.

Ik hoor wat je zegt, ik zou inderdaad MEER eruit moeten. Maar is verdomd lastig. En succesverhalen, daar google ik nu eigenlijk alleen maar op, omdat ik de clue wil hebben hoe ik me beter ga voelen.
Ik moet eens ophouden met denken dat ik doodga als ik zo'n aanval heb. Want ik word elke ochtend gewoon weer wakker als gezond persoon. Vind het zelf ook gewoon jammer dat ik zo denk. Niet iedereen is immers gezond en menig mens wil met me ruilen en dan stel ik me zo aan. Altijd als ik een aanval heb schiet ik helemaal in paniek, waardoor de aanval eigenlijk nog veel erger uitpakt en hij de hele dag op de achtergrond nog blijft. Eigenlijk moet ik mezelf op dat moment gewoon meteen kalmeren. Mag ik vragen hoe jij dat doet? Wat neem je in je hoofd als je een aanval hebt? Waar focus je op en waardoor wordt je rustiger?

Ik heb aanstaande zaterdag eigenlijk een avondje uit met vriendinnen gepland... Maar omdat mijn HV nu weer zo erg de kop op speelt, durf ik niet te gaan. (drukte, benauwd, ) etc.
Of moet ik het toch gewoon proberen? Wat zou jij doen?

[mad1992]

Nu net een enorme aanval. Ik ben er net een beetje van aan het bijkomen. Hele branderige steken onder mijn oksels en bij mijn borst links. Ik raakte er helemaal in paniek van, klappertanden, zweethanden en ik wist even niet wat ik moest doen. Ik ben met gewichtjes maar een beetje gaan trainen en toen zakte het ietsje af. Het gevoel is nog steeds aanwezig. Ik haat dit zo verschrikkelijk.. pffff en nu maar proberen rustig te blijven. Hoe blijf ik rustig?

[Rifje]

Hi Mad,

graag gedaan! Voor mijzelf is het ook fijn om erover te praten. Ergens is het ook een geruststelling om te lezen dat ik niet de enige ben. Daarnaast kan je er met bijna niemand over praten omdat ze het (terecht) niet begrijpen omdat ze het zelf nooit hebben meegemaakt.

Waar ik nu met me psych aan ga beginnen is het accepteren van me ziekte. Ik moet accepteren dat het een onderdeel van mezelf is. Dat is een andere insteek dan er vanaf willen komen. Misschien is dat iets voor jouw? Io merk namelijk dat je vaak zegt dat je er vanaf wilt komen. Met angst werkt dat juist averechts.

Je zegt dat je het knap vind dat ik de stad in durf. Nou...zonder medicatie was ik waarschijnlijk niet de deur uit te krijgen. Ik speel dus een beetje vals. Ik vond de paniekaanvallen zo akelig dat ik gelijk aan de medicijnen begon. Achteraf gezien heel stom, maar ik moest wel. Zonder die medicijnen had ik nooit kunnen doorwerken en de rekeningen kunnen betalen.

Misschien heel stom...maar stel dat je echt dood zou gaan bij zo een aanval, is dat erg? Wat aan de dood maakt jouw zo angstig? Geloof je in een leven na de dood, dan is dat toch alleen maar een verlossing. Als je in niets na de dood geloofd, dan is dat toch ook prima? Misschien is het een idee om jezelf meer te overtuigen dat de dood bii het leven hoort en dat zelfs de meest zorgeloze mensen doodgaan. Deze relativering helpt mij heel erg. Als ik me in een angstige bui bevind zeg ik tegen mezelf; wat kan er nu gebeuren? Kom maar op! Soms helpt dat en soms ook niet. Ik ga dan iets doen, iemand bellen, wat lezen, etc. Ook dat werkt niet altijd...in dat geval kruip ik onder de dekens en laat ik me negativiteit en angst de vrije loop.

Wat betreft je vriendinnen; weten ze wat er zich met jouw afspeelt? In dat geval kun je toch altijd op hun aan? Als ze niet weten wat je hebt lijkt het mij juist een trigger om te gaan hyperventileren. Misschien zal je dan denken van "wat als het nu gebeurd" of "waf als ze iets merken". Ik zou het je vriendinnen gewoon vertellen en waarschuwen. Dan kan je zorgeloos met ze uitgaan toch? Misschien is het ook goed voor je om te hyperventileren in een "onveilige" plek. Dan zal je zien dat het misschien wel meevalt...of zeg ik nu iets geks??

[mad1992]

Hey rifje,

Ik heb dat dus ook: niemand begrijpt het. Ook mijn vriendinnen niet. 1 vriendin waarmee ik omga die Zaterdag meegaat, begrijpt het wel. Ook zij heeft er soms last van. Maar als er bij mij zoiets gebeurt, dan wil ik meteen weg van die plek en dat kan dan dus niet. Ik kan niet meteen naar huis als het niet gaat, snap je? Want dat kan ik die andere meiden niet aandoen. Daar zit ik mee in de maag.

Wel heb ik nagedacht over een oplossing: ik kan het ook proberen en als het niet gaat dat mijn vriend me dan komt halen en me mee naar huis neemt. Of is dat raar?


En wat betreft de dood: daar ben ik dus heel bang voor. Het idee dat ik onder de grond ga en dat ik dan misschien toch weer wakker word. Ja klinkt heel dom, i know. Maar ik zie er echt tegenop. Ik wil nog niet dood, ik wil nog zoveel dingen doen. En dan zou ik door zoiets als dit aan mijn einde komen. Dat beangstigt me. Wat voor medicatie heb je? Ik heb in het verleden fluoxetine gehad ( anti depressiva) en seroquel en oxazepam. Die laatste neem ik soms nog, maar ik wil niet compleet weer aan de medicijnen. Ik ben nog maar 23 denk ik dan, ik wil niet nu al mijn lever onnodig zoveel schade toebrengen, om nog maar te zwijgen van mijn andere organen. Als het echt niet anders kan, neem ik wel medicatie.

IK voel me op een moment van een aanval, heeel naar. Branderig gevoel bij het hart, alsof er iemand in mijn hart ''knijpt''. Ik doe mezelf dat dan aan, dooor raar te ademen. Daardoor krijgt je hart teveel zuurstof. Maar soms doet het zo'n vreselijke pijn.. Echt niet normaal eigenlijk. Ik vind dat gewoon echt niet fijn.
Heb jij dat soort dingen ook?

Ik twijfel nog over Zaterdag. Ik wil aan de ene kant graag stappen, maar aan de andere kant denk ik dat het me onnodig veel zenuwen gaat geven en ik dan de week erna helemaal niets meer kan. Dat jij nog kan werken, vind ik echt heel knap. Ik kan dat echt gewoon niet opbrengen meer...Accepteren dat ik zo ben kan ik niet, want ik weet dat er 1,5 jaar geleden nog niks aan de hand was en ik me nog kern gezond voelde. Het is echt gekomen na school en die periode thuis met mijn moeder. Ik heb toen veel te veel stress gehad en toen is het misgegaan.

[Rifje]

Hoi Mad,

Vriendinnen die geen begrip hiervoor hebben zijn toch geen vriendinnen? Of ga ik hier te kort door de bocht? Je kunt je toch terugtrekken in het toilet of even buiten lopen of in een zakje blazen? Je wilt nog zoveel doen in je leven, dus laat dit niet in de weg staan. Laat dit niet je leven beinvloeden en ga gewoon genieten. Laat de mensen maar denken wat ze willen denken als je een aanval krijgt...hun oordeel zou jouw levensvreugde niet in de weg moeten staan! Oke, genoeg motiverende woorden voor nu.

Dat je vriend je kan ophalen is een goede oplossing toch. Dan krijg je er misschien rust van. Misschien kan je dan op deze manier eraan wennen zodat je misschien een keer zonder de veiligheid van je vriend uit kan gaan. Gewoon gaan dus! Laat je ons weten hier hoe het is gegaan?

Ikzelf heb het 1x gehad. ik herken het onregelmatig en hard ademen. Ik had het bij een paniekaanval. Maar daf was jaren geleden en sinds de medicatie heb ik het niet meer gehad. Ik slik zelf venlafaxine. Het heeft jaren geholpen maar nu niet echt meer. Ik ben bang dat alles 10x erger terugkomt als ik ermee ga stoppen of ga afbouwen voor een ander medicijn. Waarom ben jij met de anti depressiva gestopt? Was dat niet moeilijk om er vanaf te komen?

Waarom weiger je te accepteren wat je hebt? Als je een ongeluk hebt gemaakt en je kan niet meer goed lopen dan moet je dat ook accepteren, ondanks dat je daarvoor prima kon lopen. Na verloop van tijd weet je niet beter meer en zal je niet eens meer merken dat je mank loopt...waarom zou dit niet werken voor angstoornissen?

[Rifje]

Hi mad. Ben je er nog?

[mad1992]

Ja, ik ben er nog.

Het gaat steeds maar slechter. Ik heb echt enorme paniekaanvallen met de-personalisatie/de-realisatie.
Vandaag weer bijna naar de dokter gegaan maar ik dwing mezelf om dit niet te doen. Als het echt iets ergs was dan was ik allang dood geweest, zo denk ik ook maar.

Maar het is zo beangstigend! Ik heb een krampend gevoel bij mijn linker borst: Ik weet dat als er iets met het hart is je dat in het midden voelt van je borst dus dat kan het niet zijn. Dat stelt me altijd weer gerust.

Maar wat maakt het dan dat de linker borst zo krampt? hebben meer mensen dit? En zoja, wat doen jullie eraan?

[nadia]

Hey mad!

Wat een heftig verhaal zeg!!
Ik ben een meisje van 18 en ik heb 2 jaar geleden ook klachten gekregen van hyperventilatie , in het begin viel het mee maar hoelanger ik er mee rondliep hoe erger het werd, ik kreeg ook last van heftige paniekklachten. Ik had er overal last van; op school , thuis, bij vrienden, in openbaar vervoer. Ik durfde dit dus ook niet meer te doen. Ik dacht letterlijk dat ik doodging aan een hartaanval of stikte. ik was benauwd , gevoel dat ik geen lucht kreeg , trillen , onwegegevens gevoel en noem maar op. Ik besloot om langs de psycholoog te gaan omdat de wereld om me heen steeds kleiner werd. En dit heeft me geholpen. Ik moest leren me gedachten om te zetten , is het realistisch om als een 18jarige een hartaanval te krijgen ? Nee. Stik je zomaar ? Nee. Hiervoor positieve gedachten er tegen zetten. Hoe vaker je dit doet hoe beter t gaat. Ook de dingen waar ik angstig voor was moest ik juist gaan doen en op het eind kijken wat er nou gebeurd was. Ja juist niks.

Onze angstige gedachten zorgen dat we hyperventileren. Probeer bewust te worden wat je denkt en of het wel zo realistisch is.

En probeer je juist te focussen op andere dingen en niet op je ademhaling...

ik ben er vanaf gekomen in een halfjaar.. kan het nu beter onder controle houden.
Het is mogelijk om hyperventilatie onder controle te houden .

Groetjes mij.