paniekaanval / terugval

[joeyjoe]

hallo ,

ik ben al een tijdje niet meer op het forum geweest, omdat het zo goed ging . vandaag gaat het wat minder en is voor mij een dag dat het voelt alsof ik terug val. ik heb een tijd lang weer van alles kunnen doen totdat het thuis wat minder ging waar ik jammer genoeg wat van mee moest maken. veel ruzies gehad thuis en dat resulteerde bij mij op een paniekaanval en ook het dagritme verliezen. ik sliep niet meer zo goed en voelde me eenzaam . nu heb ik vakantie maar besloot ik om toch stage te gaan lopen . voor de duidelijkheid , ik volg een opleiding in het groen als hovenier/tuinman. ik ben dus veel buiten en fysiek bezig . nu even over vandaag. ik ben gisteren rond half 10 naar bed gegaan en sliep pas rond half 1 / 1 uur . ik moest vanochtend vroeg op ( 5:45 ) ik ben naar me stage gegaan en gaan werken . ik had er voor de eerste pauze geen last van . maar na de pauze voelde ik tintelingen en me concentratie viel weg . ook was ik wat moe . door die fysieke klachten ben ik gaan tobben/piekeren . ik dacht steeds of ik flauw viel vanwege te weinig slaap of da mijn fysieke klachten een teken zijn dat het zo mis gaat , op welke manier dan ook. nu ben ik wat eerder weggegaan van stage omdat ik het niet meer onder controle kreeg . ik heb nu dus vermijdingsgedrag getoond . de laatste x dat ik dat deed was in november . ik heb wel ademhalingstechnieken geleerd en het proberen te kaderen . maar ik zoek nog een gouden tip die ervoor zorgt dat in mijn hoofd geen gedachtes zitten die ervoor zorgen dat ik ga vermijden . en als k die gedachtes wel heb . wat zijn dan jullie helpende gedachtes . want daar moet ik namelijk hard aan werken .

groetjes ..bvd

[Doomvalyria24]

Hallo Joeyjoe,

Wat vervelend dat je een terug val hebt ik weet hoe dat voelt. Ik heb (morgen) 5 jaar geleden een gewapende overval meegemaakt en daardoor is mijn angststoornis begonnen. Eerst PTSS, en nu de nasleep ervan wat denk ik nooit zal weggaan. Angst is een deel van mijn leven geworden, het hoort bij me het is altijd een rugzakje dat ik bij me draag. Zo probeer ik het te zien. Vaak voelt het als een rugzak met 100 bakstenen. Vandaag heb ik ook een terugval die gebeuren nu maandelijks sinds dat ik met mijn medicijnen gestopt ben (paroxetine). Iedere dag is een strijd sommige dagen vecht ik wat meer als de andere en soms geef ik ook even op. Het is vermoeiend, en ik weet ook niet hoelang ik dit nog blijf volhouden. Ik volg haptotherapie en hier heb ik veel aan, ik raad dit ook erg aan. Soms zit je hoofd zo overvol dat je niet meer fatsoenlijk kan nadenken, dan is het fijn als je een therapeut hebt die een bepaalde visie heeft en bij jou een deur opent, waardoor je anders gaat denken en andere dingen gaat ondernemen. Toch mis ik een goede vriend of vriendin waar ik mee kan praten over dit onderwerp. Veel mensen snappen niet want angst inhoudt. Het is een soort taboe heb ik het idee. Ik voel me eenzaam en heb het idee dat mijn angststoornis mij 'overneemt'. Dat ik dieper en dieper erin verstrengeld raak. Ik probeer me er steeds uit te vechten maar ik ben moe, ik ben gewoon moe.

[joeyjoe]

[Doomvalyria24]

Zo te horen heb je wel al flink wat vooruitgang geboekt. Soms vergeten we even hoever we eigenlijk zijn en hoe sterk we zijn. Daar probeer ik dan aan terug te denken aan de grote stappen die ik al heb gemaakt en dat geeft hoop.
Maar het blijft lastig. Ik merk dat ik steeds meer thuis ga zitten terwijl ik vroeger echt een feest beest was en nooit een feestje wilde missen. Nu ga ik zelden nog naar een feest, ik weet niet of ik gewoon verstandiger wordt en/of verander of dat ik het ga vermijden omdat het me te veel is. Ik drink ook graag een glaasje alcohol. Ik merk dat het op het moment zelf echt fijn en gezellig is, maar de dag erna is een ramp dan is mijn muur 3 keer zo hoog als normaal en kan ik niks meer behalve in bed tv kijken. Alcohol is ook gewoon niet goed voor je als je een angststoornis hebt. Maar het is heerlijk om een avond geen angst te voelen, en je doet de dingen gewoon die je wil doen, ik zie nu wel dat het absoluut geen oplossing is en dingen alleen maar erger maken. Alcohol is je grootste vriend maar ook je ergste vijand. Ik weet niet of jij ook deze ervaring hebt met alcohol?

[joeyjoe]

Hallo,

Ik heb nu een jaar last van angstklachten. Durf het niet echt een stoornis te noemen. Want ik doe wel gewoon van alles. Maar voel soms wel paniek. En soms lees je verhalen van mensen die er al 10 jaar last van hebben en dat denk ik, naja ik ben eigelijk na, 4 maanden al de draad gaan oppakken. Bij mij gaat het denk ik relatief snel, maar dat komt omdat ik zoveel meer praat en zovaak al mijn emoties eruit gooi dat het opluchtend werkt. Ik moet zeggen dat ik de eerste 5a6 maanden geen slok alcohol heb gepakt. Ook te meer omdat ik in me verleden wel is alcohol heb misbruikt. Ben geen alcoholist geweest. Maar soms als je niet kan slapen of dingen wilt vergeten pak je de drank. Nu doe ik al wel soms een biertje pakken. Met oud en nieuw bijvoorbeeld of na het sporten met het team. Ben pas een x licht aangeschoten geweest. Nou ben ik 22 dus ja dan zit je nog een beetje in die fase van feesten enso.. Maar toen ik iets meer op had, merkte ik dat ik ook een beetje de ouwe was. Maar was ik de volgende dag alleen brak zeg maar. Nou wil ik niet alcohol misbruiken en het ook niet te vaak gebruiken. Ik denk dat als je het misbruikt om je angst kwijt te raken dat je het de volgende als een vuist op je neus terug krijgt. Nou dronk ik voorheen wel elke week 1 a 2 x veel zeg maar.. Nu doe ik hooguit 1 x in de maand. Ik ben ook een beetje angstig voor alcohol gebruik omdat ik dan het gevoel heb dat ik de touwtjes uit handen geef. Heb jij ook wel is met alcohol op een paniekaanval gekregen of een onrustig gevoel

[joeyjoe]

UPDATE

Hallo,

ik heb afgelopen dagen vooral doorgezet en geen vermijdingsgedrag . ik heb druktes opgezocht en geprobeerd me ding te blijven doen . nu heb ik gisteren tv gekeken en dat ging over een psychose .. nu maken mijn gedachtes me wijs dat ik een psychose heb . ik ben sinds gisteren behoorlijk terug getrokken en zit veel thuis . ondanks dat ik geen vermijdingsgedrag getoond heb , helpt het me niet echt verder . ik probeer goed te relativeren maar op de een of andere manier krijg ik het voor de lange termijn niet onder de knie . ik heb het al van me afgeschreven en ik heb geprobeerd de oorzaak boven water te krijgen . ik heb mezelf niet meer goed onder controle en zit vooral in me hoofd . ik heb me therapeut geprobeerd te bellen maar die is op vakantie en de back up is ook alles behalve aanwezig. laat nou de huisarts ook op vakantie zijn . kortom ik weet niet meer watik moet doen

[Vlinder20]

Heyhey

Ik snap precies hoe je je voelt...
Weetje je zegt het zelf al een beetje in je eerste bericht dat je een terug val hebt " ik heb weer vermijdings gedrag getoont" vaak denk ik dat we dan weer te streng voor ons zelf zijn en het juist te goed willen doen en er geen last van te willen hebben , wanneer t weer even niet gaat en je gaat vermijden word t frustrerend en alleen maar erger.. je komt weer in die negatieve spiraal terrecht .. zelf kan ik er ook heel moeilijk mee omgaan als het een tijdje minder gaat. Ik denk dat aan vroeger toen het nog goed ging en ik deze zorgen niet had.. ooit hoop ik dat ik het kan accepteren!

Ook herken ik dat je zegt dat je iets over een psychose hebt gelezen en je bang bent dat je t ook krijg. Heb ik zelf ook gehad.. maar vraag je af hoe realistisch die kans is ... kans is vrij klein .. heb je in al die jaren een psychose gehad? Nee.. en waarom dan ineens wel als je t op tv hebt gehad..

Op deze manier probeer ik mij ook altijd gerust te stellen , na gaan hoe realistisch het is wat ik denk... of zoek afleiding .. succes!!

Heb jeje trouwens je stage gehaald?

Gr mij

[Cherry76]

Lijkt mij heftig. Ik heb sinds een week ook een terugval, ik schrok mij wezenloos. Voelde mij overvallen en snapte het niet. Ik dacht dat ik al zover was dat ik mijn angsten niet meer zou tegenkomen... Guess again... Ik heb 24 per dag een gespannen buik, hartkloppingen en huilbuien. Het gekke is dat ik weg wil, buiten, weg van mijn huis (heb specifieke fobie van 8-potige beestjes) en laat het nu ook echt het seizoen zijn. Vorig jaar had ik nergens last van omdat ik mij kon begraven in mijn werk, maar mijn contract werd niet verlengd en nu zit ik weer thuis, waar ik niet wil zijn. Sinds vandaag ook aan de oxazepam (heb mij er lang tegen verzet, nu kan ik het gewoon niet aan voor mijn gevoel). Wat is dat gevoel nou, dat allesomvattende gevoel dat ik nergens controle over heb en alles te veel, te zwaar, te heftig is? Dat is toch niet realistisch... Toch voel ik het.