Bang voor mensen

[Radijs]

Hoi iedereen,

Ik ben heel erg bang voor mensen. Ik zie een paar vrienden en mijn familie, ik durf bijna niet naar buiten te gaan. De Albert Heijn is om de hoek, daar ga ik nog naartoe. Mijn angst om mensen tegen te komen is zo erg dat ik niet eens mijn vuilnis naar buiten durf te brengen, de ondergrondse container is maar vijftien meter verderop. Ik ben een kluizenaar en leef in een heel vervuild huis
Mijn leven staat al jaren stil. Voor mijn gevoel heb ik ruim tien jaar niet echt meer genoten van het leven. Enerzijds ben ik heel erg bang voor de dood, anderzijds dien ik wel eens een verzoek in bij mijn psychiater voor euthanasie met als reden uitzichtloos psychisch lijden.
Dat wordt niet gehonoreerd, mijn psychiater is geen voorstander van euthanasie.
Het is heel erg dubbel, angst om dood te zijn, angst om te leven. Het liefst leef ik oneindig lang en als ik dat nou zeker wist denk ik dat ik nog alle tijd heb om beter te worden. Soms heb ik een helder moment en realiseer ik me dat ik misschien niet het eeuwige leven heb en dan raak ik heel erg in paniek.
Ik ervaar iedere dag enorme stress en ik heb nergens zin in. Wat kan ik nou doen om me beter te voelen?
Mijn hobbies zijn wiskunde, tekenen, Latijn vertalen, manga lezen en anime series kijken maar dat wordt ook steeds minder leuk. Soms chat ik met online vrienden, dat is werkelijk een uitkomst omdat ik me op die manier minder eenzaam voel als ik alleen in huis zit. Vanwege de boeken die ik lees, films die ik kijk leef ik andermans levens, fictieve levens maar niet mijn eigen leven. Ik slaap veertien uur per nacht. Ik houd meer van mijn dromen dan van de realiteit. Misschien is het een goed idee als ik weer een tijdje word opgenomen op de psychiatrische inrichting van het ziekenhuis want ik ben heel erg in de war. Volgens mij kan ik ook niet meer zo goed nadenken en daarom moet ik heel vaak huilen.
Zijn jullie ook wel eens bang voor mensen? Ik ben pas drieëndertig jaar en ik vind het zonde om mijn leven te verspillen.

Groet,

Ralf

[Cherry76]

Hoi Ralf,

Ik ben vroeger wel een tijd bang geweest voor mensen, door therapie en erkenning eroverheen gekomen. Het is één zin, maar daar zijn wel wat jaren aan voorbij gegaan. Ik lees dat je jezelf meer en meer isoleert, de neerwaartse spiraal. Als ik zie wat jouw hobbies zijn, wow! Is er misschien een manier om jouw cylcus te doorbreken met behulp van jouw psychiater? De eerste stappen zijn het lastigst, daarna wordt het makkelijker. Ik ben dingen gaan doen waar ik normaal bang voor ben. Spreken in het openbaar, dansen/optredens, gesprekjes aangaan met vreemden over het weer bijvoorbeeld. Klinkt makkelijker dan het is, dat was het niet... Buikkrampen, hoofdpijn, duizelig, klamme handen, hyperventileren maar ik probeerde het nog eens als het mij een keer niet lukte. Ik wens jou veel sterkte en succes. Hoe gaat het nu met je (jouw berichtje is van een maand geleden)?

[Radijs]

Hoi Cherry,

Heel erg bedankt voor je reactie en steun. Het gaat nog niet goed met mij.
Ik sta nu op slechte voet met mijn psychiater bij wie ik al tien jaar onder behandeling ben.
Hij wilt van me af. Volgens hem kom ik mijn afspraken na, ben ik medicijngetrouw en bel ik af als ik niet kan komen. Goed gedrag wordt kennelijk afgekeurd bij GGZ Ingeest want volgens meneer Ridders is GGZ Ingeest alleen maar bedoeld voor mensen die hun afspraken niet nakomen en die achter hun vodden aangezeten moeten worden.
Vreemd, de wachtkamer zit altijd vol en meneer heeft het zo druk dat de juiste dosering medicijnen voorschrijven hem niet lukt, van terugbellen heeft hij ook nooit gehoord. Kortom, het is een flauwekulsmoes die impliceert dat hij mij gewoon niet mag.
Ik ben nog steeds eenzaam en erg depressief. Het liefst wil ik opgenomen worden maar volgens mijn psychiater gaat het te goed met mij. Onze gesprekken gaan echter alleen nog maar over een andere psychiater voor mij vinden, er is geen tijd om over mijn psychische gezondheid te praten dus wat weet hij nu feitelijk van mijn problematiek af? Een buitengewoon onkundige en niet empathische man waar ik niks aan heb.
Ik ben heel erg blij dat het jou gelukt is Cherry, om geleidelijk aan van je angsten af te komen. Goed gedaan, ik ben trots op je en blijf het volhouden

Groetjes,

Ralf

[Bloem]

Ik heb hetzelfde. Er mogen wel weer wat mensen op bezoek komen, maar ik moet naar de dierenarts met mijn hond en zie daar enorm tegenop. Ik ben altijd alert, heb ptss en ben met therapie en medicatie wel verder gekomen dan ik eerst was. Als je psychiater je naar jouw gevoel niet serieus neemt, kun je dan geen second opinion aanvragen? Een andere arts kan een andere kijk op zaken hebben en je medicijngebruik. Ik weet niet of je dit nog leest want je bericht is al een tijd geleden. Heel veel sterkte, je bent NIET de enige. Er kunnen trauma's in je leven geweest zijn die je bang hebben gemaakt voor mensen, zoals bij mij. Veel sterkte gewenst!