Ik ben heel erg bang voor mensen. Ik zie een paar vrienden en mijn familie, ik durf bijna niet naar buiten te gaan. De Albert Heijn is om de hoek, daar ga ik nog naartoe. Mijn angst om mensen tegen te komen is zo erg dat ik niet eens mijn vuilnis naar buiten durf te brengen, de ondergrondse container is maar vijftien meter verderop. Ik ben een kluizenaar en leef in een heel vervuild huis

Mijn leven staat al jaren stil. Voor mijn gevoel heb ik ruim tien jaar niet echt meer genoten van het leven. Enerzijds ben ik heel erg bang voor de dood, anderzijds dien ik wel eens een verzoek in bij mijn psychiater voor euthanasie met als reden uitzichtloos psychisch lijden.
Dat wordt niet gehonoreerd, mijn psychiater is geen voorstander van euthanasie.
Het is heel erg dubbel, angst om dood te zijn, angst om te leven. Het liefst leef ik oneindig lang en als ik dat nou zeker wist denk ik dat ik nog alle tijd heb om beter te worden. Soms heb ik een helder moment en realiseer ik me dat ik misschien niet het eeuwige leven heb en dan raak ik heel erg in paniek.
Ik ervaar iedere dag enorme stress en ik heb nergens zin in. Wat kan ik nou doen om me beter te voelen?
Mijn hobbies zijn wiskunde, tekenen, Latijn vertalen, manga lezen en anime series kijken maar dat wordt ook steeds minder leuk. Soms chat ik met online vrienden, dat is werkelijk een uitkomst omdat ik me op die manier minder eenzaam voel als ik alleen in huis zit. Vanwege de boeken die ik lees, films die ik kijk leef ik andermans levens, fictieve levens maar niet mijn eigen leven. Ik slaap veertien uur per nacht. Ik houd meer van mijn dromen dan van de realiteit. Misschien is het een goed idee als ik weer een tijdje word opgenomen op de psychiatrische inrichting van het ziekenhuis want ik ben heel erg in de war. Volgens mij kan ik ook niet meer zo goed nadenken en daarom moet ik heel vaak huilen.
Zijn jullie ook wel eens bang voor mensen? Ik ben pas drieëndertig jaar en ik vind het zonde om mijn leven te verspillen.
Groet,
Ralf