helpen met een angststoornis

[JoeyC]

Een goede dag,

Ik zal beginnen met mij zelf voor te stellen, ben joey, 25 jaar oud en heb sinds 2 jaar (en 2 maanden) een angststoornis ontwikkeld/gekregen (weet niet goed hoe ik dit moet verwoorden) hiervoor had ik nooit last van angst, paniek of zelfs maar zenuwen, kon lekker uitgaan, school en werk gingen lekker en genoot echt van het leven. rond de eerste week van september 2015 begon ik last te krijgen van duizeligheid, zweet, hartkloppingen en het gevoel te hebben dat ik niet lekker/ziek was, hiervoor naar de huisarts geweest maar die schreef het af dat het stress was en ik gewoon een goede nacht rust nodig had (ik heb echter nooit last gehad van slaapproblemen, ik ben een van de gelukkige die altijd en overal kan slapen als ik mijn ogen dicht doe). In een tijdsbestek van ongeveer 1 week ben ik van naar school kunnen en werken naar niet naar buiten durven, Momenteel gaat het natuurlijk beter, durf kleine stukjes alleen naar buiten en zelfs te fietsen. Ik ben er alleen nog lang niet van af en ik vroeg mij zelf dus af of ik hier iemand kon vinden die het zelfde heeft, niet zijn huis uit durven en niks kunnen ondernemen, aan huis vast zitten dus. En het liefst iemand die dit overwonnen heeft. Want er moet toch een manier zijn om hier van af te komen? ik heb al veel geprobeerd, Psychologen bij de GGZ gezien, EMDR gedaan.. Zelfs domme dingetjes zoals stenen gekocht die 'helende krachten' zouden hebben (natuurlijk weet ik dat dit onzin is maar ik dacht, we proberen het maar gewoon)


Voor de gene die minder ver zijn dan ik wil ik natuurlijk met alle liefde en plezier helpen. Dus zijn er mensen die mij kunnen helpen of zelf hulp willen, of gewoon met een lotgenoot willen praten wil ik graag contact hebben! het kan per telefoon (appen/smsen of bellen) kan via het forum of e-mail, ik neem ieder contact aan!

Sorry voor mijn lang verhaal.

Met vriendelijke groet,

Joey.

[Sofke]

Dag Joey,

Zijn je angsten specifiek? Is er een reden waarom je niet naar buiten durft?
Ik probeer gewoon een inschatting te maken van het soort angst dat je hebt.
Ikzelf heb intussen al 8 jaar een angststoornis (ben 27). Gelukkig heb ik daar het grootste deel van de tijd geen last meer van. En ik denk dat dat iets is dat je graag wil horen, dat had ik ook graag gehoord in het begin van mijn angststoornis. Ik neem wel antidepressiva (Sipralexa), kleinste dosis 10mg, al zo'n 7 jaar. Samen met de nog steeds maandelijkse bezoekjes aan de psycholoog heeft dat me er door geholpen. Bij mij persoonlijk heeft het geen bijwerkingen. Ik heb al meermaals geprobeerd af te bouwen en te stoppen, maar na max. 4 maanden begon ik weer en heb nu beseft en aanvaard dat dit voor mijn hele leven is. Jij kent het gevoel van de angst, dus je gelooft me als ik zeg dat het het gewoon niet waard is. Ik kan eindelijk een 'normaal' leven leiden. Betekent niet dat ik het af en toe niet nog wat moeilijk heb, maar kan er veel beter mee om dan vroeger. Moet zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap volledig gestopt ben met de medicatie, en hoewel dat moeilijk was, viel het eigenlijk beter mee dan ik gedacht had. Ik denk dat het vooral te maken heeft met het feit dat je weet dat je het doet voor je kindje en het maar tijdelijk is. Paar weken na de geboorte opnieuw begonnen met de pilletjes. Ik heb een dik half jaar zwaar gesukkeld met de angststoornis in het begin. Het kwam plots op, een gedachte: wat als ik nu spring voor deze trein (op weg naar mijn examen) en vanaf toen kon ik niet stoppen met denken. Die gedachten maakten mij zo angstig en wist totaal niet wat het was. Bij mij zijn het vooral dwanggedachten, waardoor ik dingen meermaals ging controleren. Ik was er gewoon constant mee bezig en was zo bang heel de tijd, maanden aan een stuk. Heb mijn studies on hold moeten zetten ervoor. Ik had ook niet echt ouders meer (moeder overleden, vader een narcistische aparte) en met zo'n probleem voel je je ontzettend alleen. Want ik vind/vond het best beschamend, irrationeel en niemand kan het begrijpen, tenzij je het zelf meegemaakt hebt. Gelukkig had ik mijn vriend (nu man) en mijn zus, die het totaal niet begrepen, maar wel er waren voor mij en mij niet het gevoel gaven dat ik een soort vreemd individu was. Angst en hoop zijn naar het schijnt de meest intense gevoelens, dus als die buiten proportie zijn, is het normaal dat het heel je leven overheerst. Ik heb door de jaren heen veel tips en raad ontwikkeld en kan vooral begrijpen hoe lotgenoten zich voelen. En weet dat daar nu juist het meeste nood aan is. Als je er behoefte aan hebt, wil ik je wel proberen helpen daarmee, laat maar weten!

[Vlinder20]

Heyhey Joey!

Ik ben een meisje van 21 .. ik kan me heel goed in joun verhaal herkennen! Ik had ook altijd een normaal leven , ging naar school en deed vaak leuke dingen met vrienden waaronder uitgaan! 4 jaar geleden begon het , waarschijnlijk teveel stress waardoor ik chronische hyperventilatie heb ontwikkeld.. kreeg vage klachten zoals enorm licht in me hoofd, duizelig , onwerkelijkheids gevoel , bang om de controle ovwe mezelf te verliezen. Hierdoor ontwikkelde ik een angststoornis die erger en erger werd en ik veel last kreeg van heftige paniekaanvallen.. ik durfde steeds minder .. totdat ik echt haast mijn huis niet uit durfde . Het gekke was.. ik kende deze kant van mezelf niet.. het meisje dat altijd genoot van het leven durfde haast niet meer het huis uit. Na enige keren bij de huisarts langs geweest te zijn kon ik snel terrecht bij een psycholoog.. want mijn opleiding ging ten onder waarmee ik net gestart was. Na half jaartje therapie merkte ik dat het steeds beter met me ging en snapte ik hoe mijn gedachten werkte en hoe deze gedachten mijn lichaam zo konden beïnvloeden. Ik heb een tijdje oxazepam gebruikt maar doordat de therapie goed aansloeg ben ik daarmee gestopt!

Na die therapie ging het goed met me. Ik kon mijn leven weer oppakken en zag alles weer positief in.. 4 jaar later gaat het nog steeds goed , ondanks de kleine terugvallen die ik heb weet ik daar mee om te gaan.. inmiddels ben ik bijna afgestudeerd , ga ik uit met vrienden en heb ik mijn rijbewijs alweer 2.5 jaar!

Wat mij vooral hielp in de therapie is om weer vertrouwen in mezelf te krijgen.. mijn diepste angst was om dood te gaan .. ik leerde te beseffen dat ik jong ben en ook niet zomaar een hartaanval krijg.. hoevaak hoor je nou dat een jong iemand spontaan dood gaat.. haast nooit!! Ik leerde realistisch te kijken naar mijn gedachten. Ik was bijvoorbeeld bang om flauw te vallen. Maargoed ik.leerde te denken: boeie .. als ik flauwval.. dan is me ademhaling daarna wel weer goed haha!! Maarja ben nog nooit in mijn leven flauw gevallen.. ik leerde om mijn angsten aan te gaan en mijn grenzen te verleggen en dat doe ik nog steeds.. ik ging weer op stap waar ik veel spanning voor had.. ik liet het over me heen komen en achteraf dacht ik .. okee er is niks gebeurd! Nog steeds verleg ik mijn grenzen door dingen te doen die ik liever vermijdt .. heb ik met een vriendin afgesproken maar voel ik.me niet lekker door de hyperventilatie.. ik ga toch! Uit eindelijk merk je dat de angst afzakt

Nou.. genoeg met dit verhaal hahaha! Wil je niet te slaperig maken, je mag me altijd een prive berichtje sturen hoor!

Groetjes,

.