Hi,
Al een aantal jaren heb ik last van, hoe ik het zelf noem, existentiële angst. Levensvragen zorgen ervoor dat ik het benauwd krijg en paniekaanvallen krijg, gevolgd door veel verdriet en onbegrip. Deze levensvragen gaan over alles dat met het bestaan te maken heeft. Het kan variëren van 'Wat gebeurt er na de dood?' tot 'Heeft het universum grenzen?'. Ik heb het dus niet over de angst om dood te gaan. Mijn angst gaat verder dan dat. Het gaat over wat er voor mijn leven was, wat er na mijn leven is, of de wereld ooit zal vergaan, hoe het universum in elkaar zit... Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Het woord 'eindigheid' geeft mij angst, maar ook 'oneindigheid' geeft mij onrust. Het lijkt wel alsof er geen antwoord of gedachte is die mij gerust kan stellen. Alle vragen en alle mogelijke antwoorden maken mij angstig.
De mate van angst verschilt per periode. Soms denk ik er één keer per dag aan, soms een aantal keer per uur. Ik krijg het dan onwijs benauwd, raak compleet in paniek en begin hard te huilen. Ik kan gewoon geen manier vinden om met deze angst om te gaan. Ik heb al 2 jaar therapie en ik gebruik ook medicatie, maar nog steeds belemmert deze angst mij elke dag.
Ik heb op het internet gezocht naar mensen die dezelfde angst hebben, maar er zijn weinig berichten die echt hetzelfde gevoel beschrijven dat ik heb. Vaak gaat het simpelweg om de angst voor de dood, maar ik heb angst voor het bestaan. Voor eindigheid en oneindigheid. Ik ben op zoek naar mensen die deze existentiële angst ook hebben, om erover te kunnen praten en om te horen hoe zij er om mee omgaan.
Ook sta ik open voor verschillende denkwijzen: hoe gaan jullie om met de gedachte dat je leven eindigt, maar het bestaan wellicht oneindig is?
Ik hoop via dit forum mensen te vinden die mij kunnen begrijpen en/of die mij kunnen vertellen hoe zij omgaan met dit onderwerp.