Ik was als kind al vrij verlegen, maar enkel in specifieke situaties, voornamelijk in het bijzijn van vreemden. Dit was nooit echt een probleem, tot ik een jaar of 16 was. Door een combinatie van puberteit, de scheiding van mijn ouders en een veranderende woon- en schoolsituatie ontwikkelde ik sociale angsten. Ik had geen idee wat me precies overkwam, maar werd door mijn ouders naar een psycholoog gestuurd toen ze op een verjaardag zagen dat mijn hand oncontroleerbaar trilde bij het drinken van een glas cola. Deze therapie heeft me weinig geholpen en sociale angst werd eigenlijk nooit genoemd, waardoor ik niet veel verder was toen ik aan een HBO-opleiding begon.
Met horten en stoten kwam ik deze opleiding door, maar tijdens mijn afstudeerstage was ik erg vaak angstig en na een vrij heftige angstaanval ben ik naar de huisarts gegaan. Deze verwees me door naar een psycholoog en toen brak een lange periode van behandelingen aan. In een periode van vier jaar ben ik achtereenvolgend bij drie instanties behandeld. Eerst psychotherapie om aan mijn enorm lage zelfvertrouwen te werken, vervolgens cognitieve gedragstherapie en tot slot zo'n anderhalf jaar in wekelijkse groepstherapie sessies. Alle methoden hebben op hun eigen manier bijgedragen aan de verbetering van mijn klachten. Bovendien hoorde ik tijdens deze therapieën voor het eerst de term sociale angststoornis, wat me erg heeft geholpen mijn klachten te begrijpen.
Inmiddels had ik een universitaire studie afgerond en begon ik na een lange sollicitatieperiode aan mijn eerste baan. Doordat ik hier voortdurend onder de mensen was en regelmatig (met behoorlijke tegenzin) met o.a. klanten contact had, ontwikkelde ik waardevolle sociale vaardigheden. Ik was nog steeds vrij veel angstig, maar doordat ik vaak min of meer werd gedwongen om dingen te doen, werd de angst langzaam maar zeker minder. Toen ik aan mijn scrptie schreef zat ik voortdurend in mijn eentje binnen, wat de angst alleen maar versterkte.
Wel heb ik tijdens mijn eerste baan nog één keer een flink angstige periode gehad, waardoor ik me genoodzaakt voelde om mijn leidinggevende in te lichten. Deze reageerde gelukkig begripvol en hield in het vervolg rekening met wat ik verteld had. Ook heb ik naar aanleiding van deze periode de huisarts gevraagd om medicijnen en kreeg ik betablokkers voorgeschreven. Nu, jaren later, gebruik ik deze pillen nog steeds incidenteel op momenten dat ik verwacht veel angst te ervaren.
Naast een structureel werkend bestaan met veel sociale contacten, leerde ik in die periode ook de voordelen van een sportief leven kennen. Erop terugkijkend, zou regelmatig sporten het eerste advies zijn dat ik mensen met sociale angstklachten zou geven. Ik ontdekte hardlopen en ontwikkelde hiervoor een passie. Daarnaast nam ik ook een sportschoolabonnement waar ik veel gebruik van maakte. Nog steeds zie ik sporten als een van de belangrijkste oorzaken van de vermindering van mijn klachten en ik sport dan ook nog steeds veel. Sporten creëert zelfvertrouwen, helpt je je gedachten op een rij zetten en te ontspannen en biedt een uitlaatklep voor allerlei gevoelens.
Nu ben ik aanbeland op een punt in mijn leven waar ik dacht nooit te belanden: samenwonend met mijn vriendin in een vreemde stad. Door mijn angst en gebrek aan zelfvertrouwen verliep het contact met meisjes altijd vrij stroef, zacht gezegd, waardoor ik lange tijd niet geloofde dat ik ooit een relatie zou krijgen, laat staan dat ik zou gaan samenwonen. Al met al heb ik een hoop van mijn klachten overwonnen en is de kwaliteit van mijn leven flink verbeterd.
Maar zoals gezegd ben ik nog zeker niet klachtenvrij en verwacht ik dat ook nooit te worden. Ik denk dat je ermee moet leren omgaan, maar dat deze stoornis altijd in min of meerdere mate onderdeel van je blijft.
Nu begin ik over 2 weken met een nieuwe baan. Dit levert me al erg veel stress op, maar op mijn eerste werkdag blijkt nu het bedrijfsuitje te zijn. Ik heb dit soort uitjes altijd al lastig gevonden, ook bij banen waar ik al jaren werkte, maar ik zou me op mijn eerste werkdag werkelijk niets ergers kunnen bedenken. De aanloop naar deze dag verloopt daarom ook al erg stressvol, wat te merken is aan onrustig slapen en mijn algehele humeur, waar helaas mijn vriendin vooral de dupe van is. Ik vraag me af of iemand dit herkent of misschien tips heeft hoe hiermee om te gaan? Er kunnen in mijn hoofd zo ontzettend veel dingen misgaan en al deze doemscenario's spoken voortdurend door mijn hoofd. Hierdoor vind ik het erg lastig om te ontspannen.
Als je tot hier bent gekomen, bedankt voor het lezen
Ik hoor graag reacties op mijn verhaal. Wellicht heeft iemand een soortelijke ervaring, tips of vragen.Tommy
