door Illyria » di 30 dec 2014 11:29
Beste,
Zelf kan ik zelf niet omgaan met begrafenissen en probeer ik deze zo veel mogelijk te vermijden indien het bijvoorbeeld niet van dichte familie is omdat ik mij dan volop in mijn gedachten laat gaan. Ik ben 21 en heb al héél mijn leven angst voor de dood. Vroeger als ik klein was lag ik bijna elke avond te wenen in bed, gewoon omdat ik bang was. Toen mijn opa in 2005 gestorven was, was het eigenlijk verbeterd omdat ik zeker 2 jaar bijna dagelijks tegen hem babbelde voor ik ging slapen. Het was een troost voor mij en zo had ik toch het gevoel dat er nog iets na komt, maar nu geloof ik daar persoonlijk minder in. Toen ik 18 was, heb ik kanker gekregen, met een heel zware behandeling die mij erdoor heeft gesleurd. Dus je angst om kanker te krijgen kan ik zeker begrijpen, ik vecht nog dagelijks tegen die angst en probeer mezelf te overtuigen dat ik wel lang en gelukkig zal leven. Maar ik zou echt proberen om je gedachten niet op hol te laten gaan omdat je in een risicocategorie zit of denkt te zitten, het is namelijk een ziekte van alle leeftijden. Misschien en hopelijk wordt je er zelfs nooit mee geconfronteerd. Maar het is natuurlijk een moeilijke angst om mee om te gaan en na mijn behandeling heb ik pas echt mijn klop gekregen. Dan heb ik bijna een jaar last gehad van chronische hyperventilatie waardoor ik letterlijk het gevoel had dat ik niet meer kon ademen en dood ging vallen. Hiervoor ben ik lang in behandeling geweest (relaxatietherapie en oncologische psycholoog) om mezelf weer tot rust te krijgen en wel 100 keer te horen te krijgen dat dat eigenlijk niet gevaarlijk is. Ik durfde thuis niet alleen te zitten want had het gevoel dat er toen iets ging gebeuren en ik op de grond ging liggen en ik te laat zou gevonden worden. Ik durfde gewoon niks meer alleen te doen. Ik heb me echt over de angst heen moeten zetten en stap voor stap kleine dingen gedaan. Al was het maar voor 20 minuutjes ergens mee naartoe te gaan zodat ik het huis uit kwam. uiteindelijk had ik mijn vriend leren kennen en kreeg ik daarvoor motivatie om me beter voor te doen dan ik was en mijn angst te onderdrukken omdat dat iets postiefs was in mijn leven en ik daarvoor wou vechten. Ik durf eerlijk te zeggen dat hij mij beter heeft gemaakt, ookal besefte hij dat niet omdat hij mij nooit in mijn slechtste periodes heeft gezien. Nu gaat het eigenlijk veel beter met mij, maar mijn doodsangst/ angst om opnieuw ziek te worden blijft nog steeds. Zo heb ik gisterenavond na lange tijd geleden nog eens een paniekaanval gehad (zweten, tranen, panikeren...). Ik denk bijna dagelijks aan de dood, wat ik heel erg frustrerend vind aangezien het mij angstig maakt. Dit probeer ik ook altijd af te blokken door te denken van och, je moet je daar nu nog geen zorgen in maken, je bent hier zeker nog 50 jaar, als ik oud wordt en mensen rondom mij heen gaan zal ik misschien zelfs ook willen doodgaan, de hele wereld gaat dood et cetera... en dan ben ik ook altijd wat boos op mezelf en zeg van komaan he, nu niet, stop ermee en dan probeer ik mij op iets anders te focussen, maar gisteren ging dit duidelijk niet. Ik heb gewoon zo'n angst dat als ik er niet meer ben ik dit hele leven ga vergeten zijn, de wereld leeft al miljarden jaren en we zijn zo'n kleine stip dat er over 5 generaties wellicht niet eens iemand nog weet dat ik ooit heb bestaan. Ik hou van dit leven en probeer positief te staan, maar deze angst is zo uitputtend. Ik wil geen dierbaren vergeten, ik wil weten dat ik gelukkig was, wat ik heb bereikt, maar plots zullen de gedachten stoppen en wordt alles gewoon weggeveegd en weet je niet eens dat je zelf hebt bestaan want er zal niets meer zijn... Hier ben ik zo bang voor en ik heb niet het gevoel dat ik daar ooit mee ga kunnen omgaan dus voor mij is dit ook een beetje een schreeuw om hulp. Verder durf ik daar in mijn dichte omgeving ook niet over te praten omdat ik bang ben dat zij dan ook te veel aan de dood zouden denken. Zo heeft mijn mama ook kanker gehad en er goed doorgekomen en ik weet en denk dat ze ook wel met het probleem zit maar dat van haar kan afzetten en ze heeft mij vroeger veel paniekaanvallen zien krijgen, maar dat heb ik bij haar nooit gezien. Dus ik zou niet willen dat haar angst plots erger wordt omdat ik haar daar de hele tijd mee zou confronteren. Daarom vind ik het makkelijker om tegen een totaal vreemd persoon te praten. Ik ben al blij dat ik lees dat ik inderdaad niet de enigste ben die met dit probleem zit, hopelijk heeft iemand toch tips om dit aan te pakken.