Angst voor de dood

[liefde]

Er zijn verschillende soorten angst voor de dood. De onwerkelijke angst, dit is angst voor de dood terwijl er helemaal geen reden voor is. En werkelijke angst, dit is angst voor overlijden wanneer iemand ernstig ziek is. De angst om dood te gaan is een van de meest voorkomende angsten bij mensen. Het feit dat het leven eindigt en wat er dan gebeurd is onduidelijk, voor het onbekende zijn veel mensen bang. Er kunnen veel verschillende redenen zijn waarom iemand bang is te overlijden. Daarnaast zijn er ook nog diverse vormen van angst, milde tot zware angst. Iemand die last heeft van milde angst heeft last van een rotgevoel zoals: bezorgdheid, spanning en zenuwen. Iemand die last heeft van een zware angst heeft echter veel meer klachten, de klachten kunnen variëren: paniekaanvallen/angstaanvallen, zwaar transpireren/zweten, duizelig, het gevoel weg uit deze realiteit flauw te vallen, het gevoel dood te gaan, warm of koud hebben, last van kippenvel, ademhalingsproblemen, hyperventilatie en hartkloppingen. Psychische klachten van een zware angst kunnen zijn: vluchtdrang, sociale problemen, te bang om erover te praten/niet kunnen praten, angst dat je de enige op de wereld met deze angst bent, onzekerheid, irritaties en stemmingswisselingen. Vaak komen er ook emotionele klachten voor. Emotionele klachten bij een zware angst kunnen zijn: Huilen/verdriet, instorten/totale paniek, schreeuwen, woede, schaamte en wanhoop.

Mensen die aan onwerkelijke angst voor de dood lijden hebben het moeilijk. In feite ben je gewoon gezond maar je denkt dat je ziek bent of binnenkort gaat sterven. De angst is irreëel, en dat weten de mensen die er last van hebben donders goed, maar toch blijft de angst aanwezig. Het kan zijn dat iemand last heeft van onbekende lichamelijke klachten, dit kan erg frustrerend zijn, want met klachten dan is de angst al minder irreëel met de gedachte dat er iets mis met je is. Deze lichamelijke klachten kunnen veroorzaakt worden door hyperventilatie. Een voorbeeldsituatie: Je hebt last van een drukkend gevoel op je borst ter hoogte van je hart, je gaat naar de huisarts om je klacht bespreekbaar te maken. Je huisarts verwijst je door naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje, nadat je in het ziekenhuis klaar bent duurt het een week voordat je de uitslag te horen krijgt. Na een week vol piekeren blijkt er niets met je aan de hand te zijn, terwijl jij zeker weet dat er wel iets goed mis is. Dit kan angst voor de dood veroorzaken, het antwoord achter dit probleem is zeer waarschijnlijk hyperventilatie. Hyperventilatie ontstaat bij paniek of gebeurd automatisch. Wanneer iemand dit niet onder controle heeft kunnen er symptomen optreden als: drukkend gevoel op de borst, zeer benauwd voelen, het gevoel te stikken/niet door te kunnen ademen/lucht te happen, oorsuizingen, een warm gezicht/koude handen, het gevoel de controle over het lichaam te verliezen, en het gevoel niet in de realiteit te zijn alsof je droomt. Hierdoor kan doodsangst ontstaan, al helemaal wanneer je door de dokter gezond bent verklaart terwijl je denkt dat je ziek bent en zonder hulp overlijd. Persoonlijk denk ik dat je in zo'n situatie na een enkel bezoek aan de dokter gewoon nog een keer moet gaan als je onzeker bent over je lichamelijke klachten. Als er dan blijkt dat er echt niets aan de hand is dan is het misschien tijd om de angst eens onder de loep te nemen want dan wordt het een irreële angst.

Daarnaast zijn er nog talloze voorbeelden te noemen wat de reden van angst voor de dood kan zijn.

Geloof: in religie is de dood belangrijk, wanneer je dood gaat verlaat je ziel je lichaam, je stoffelijk overschot blijft achter, en je geest gaat naar de hemel. In religie komt angst voor de dood heel vaak voor, omdat zondaars (mensen die fouten hebben gemaakt) bang zijn naar de hel te gaan na overlijden. Angst door een gebeurtenis uit vorige leven valt ook onder deze categorie.

Spontane/acute angst voor de dood: dit soort angst is een acute bangheid voor de dood, dit komt veel voor in het verkeer. Een bestuurder van een auto (die op de snelweg honderdtwintig kilometer per uur rijd, en word gesneden door een invoegende auto die tachtig kilometer per uur rijd) kan acute doodsangst krijgen, acute angst is kort van duur.

Het dood zijn: het idee in een doodskist of oven te liggen kan angstgevoelens oproepen, bang dat je onder de grond of net voor de crematie weer tot leven komt.


Angst uit liefde: bezorgdheid over anderen, overdreven zorgzaamheid, de angst om dierbaren te verliezen na de dood komt ook vaak voor.

Omgaan met angst voor de dood:
Ikzelf heb er ook last van, maar ik ben kerngezond, heb zelf nooit behandeling voor angst voor de dood gehad om deze te overwinnen, omdat ik er met zelfhulp goed mee om heb leren gaan. Ik heb er mee leren leven door gewoon nuchter te blijven en te weten dat mijn angst niet terecht is. Het was in mijn geval goed om stil te staan bij het feit dat iedereen uiteindelijk toch dood gaat en dat je er niks aan kunt doen. Je kan het beste van dag tot dag leven en niet in de toekomst, geniet van elke dag, geniet van alle mensen, geniet van de natuur. Het is zonde van de tijd die het kost om continu te lopen piekeren, probeer gewoon te genieten. Zo leef ik nu, ik geniet ieder moment en elke dag van mijn leven ondanks deze angst.


Wie is er nog meer bang voor de dood, en hoe gaan jullie daarmee om?
Liefs liefde

[Bangechris]

Nou, na lang twijfelen heb ik toch maar een keer een account gemaakt op een forum, omdat ik dit verhaal zo goed herken en ik behoefte heb aan lotgenoten. Aan mensen die tegen mij zeggen: ik heb exact hetzelfde! Momenteel loop ik bij een psycholoog en mijn omgeving is ook goed op de hoogte.. In overleg met m'n manager werk ik halve dagen nu en bouw langzaam op, want het gaat al een stuk beter dan pakweg anderhalf maand geleden. Maar ik mis gewoon echt mensen die herkennen wat ik zeg.

Hoe is de angst nu bij jou? Ik heb namelijk heel veel moeite om er goed mee om te gaan. Ik merk dat ik het doodgaan als een waarheid voor mezelf heb gemaakt (als in, het kan elk moment gebeuren). Dat is gelukkig wel minder geworden, maar soms ga ik er weer in geloven en ben ik weer van de leg.. Ook lichamelijk heeft het z'n weerslag. Ik krijg er ook depressieve gevoelens van. Ven bang om dingen te gaan doen.. De supermarkt kan echt al een hel zijn. Ik betrek ook alles wat er gebeurt op m'n angst om dood te gaan. Heb zo vaak van die 'zie je wel, het is echt zo!!' - momentjes. Kan er echt krankjorum van worden, haha..

[liefde]

Allereerst bedankt voor de reactie!

Mijn angst is laten we maar zeggen "onder controle" ik heb er mee leren leven door continu mezelf in te fluisteren met zinnen als:

- Dood gaan we uiteindelijk toch, het is zonde om niet te leven door angst voor de dood
- Vooral niet in de toekomst leven met de gedachte wat er eventueel zou kunnen gebeuren maar leef in het NU en geniet van ieder moment
- Het is doodzonde van de tijd die het vergt om continu te lopen piekeren

Ik hoop dat je er iets aan hebt! Bij mij hielp het enorm, gewoon continu jezelf op positieve gedachte brengen,

Angst is een gedachte, een gedachte is een creatie. Je gedachten creëer je zelf.

Liefs liefde

[Bangechris]

Ja, dat is zo.. Dat besef ik me ook steeds vaker hoor.. Maar het is zo lastig, want soms raak ik er weer helemaal in ofzo. Heel vervelend. En dan is het lastig om jezelf daar weer uit te krijgen. Maar ik ga jouw manier ook proberen iig:) hoelang heb jij hier nou last van?

De angst boor de dood heb ik namelijk altijd al wel gehad. Toen ik 18/19 was heb ik een periode ban een aantal maand gehad waarin ik last had van paniekaanvallen en dezelfde soort gedachten en nu is het sinds juni weer terug. Ik baal er ook gewoon zo van. Dat je het ook totaal niet onder controle hebt en het idee dat je er nooit vanaf komt. En hoe zit het bij jou met dingen ondernemen? Ik merk bij mezelf namelijk dat ik het liefst op de bank lig bij m'n vriend en netgens heen hoef. Kan ook echt een naar gevoel krijgen als ik dingen moet doen. Hoewel naar werk gaan wel al een stuk makkelijker is geworden. Wel knap van je dat je het enigszins onder controle hebt gekregen! Hoe gaat je omgeving ermee om:)?

[liefde]

Hoi Chris,

Ik heb hier ook sinds dat ik me kan heugen last van gehad. Ik heb er nou niet zo'n last meer van, het beïnvloed me dagelijks leven niet meer, puur door mezelf te leren kennen door de manier van complimenteren en beseffen wat wel een creatie is en wat niet. Ik kan alles nu redelijk normaal doen, ik wil geen tijd meer verspillen aan piekeren en zeker niet stressen want dat is ook niet gezond. Langer leven doen we door niet te piekeren en op de juiste manier te genieten. Me omgeving heeft er respect voor.

Top dat er bij jouw ook al vooruitgang in het omgaan met je angst zit! Hoe zit dat nou bij een psycholoog? Kan je een paar voorbeelden geven wat voor soort sessies je krijgt? Wellicht helpt het anderen die ook op deze pagina naar hulp zoeken.

[Bangechris]

Ohh dat is fijn zeg! Goed bezig dus:)

Ik ben begonnen met EMDR, dat is een therapie gericht op (trauma)verwerking. Ik heb bijv in het verleden een aantal dingen meegemaakt, maar met deze therapie ben ik erachter gekomen dat ik dat dus nog helemaal niet verwerkt heb. Je komt bij deze therapie ook achter dingen die je al vergeten was. Het is fus ook best een heftige therapie. Er zijn bijv mensen die erachter komen dat ze op zeer jonge leeftijd misbruikt zijn. Dit is allemaal verdrongen, maar kan met die therapie naar boven komen en direct verwerkt worden. En nu zijn we ook begonnen met mindfullness. Lichamelijke en geestelijke sensaties gewoon laten komen, objectief naar kijken en er niks aan willen veranderen. Eigenlijk gewoon de controle loslaten. Ook heel moeilijk vind ik persoonlijk. Maar ben over beide wel te spreken!

Jij hebt geen hulp gehad voor je angst?

[liefde]

Zo zeg, dat is wel intensief zo'n therapie. ik heb zelf geen hulp gezocht omdat ik dat niet durfde, door een beetje zelftherapie zoals die complimentjes gaat het nu een stuk beter. Ik heb ook het idee dat ik de angst weg aan het leven ben, het is er als hoofdpijn maar wel tijdens het gebruik van een paracetamol. Bedankt voor je info!

[Bangechris]

Ja, is ook best heftig. Zelfs als je een sessie hebt waar je emotioneel gezien misschien niet veel uithaalt is het heel intensief. Je zit anderhalf uur achter elkaar met een koptelefoon op en moet alles overhoop gooien/ontleden. Je wordt mentaal uitgeknepen als een spons.. Maar goed, het is wel effectief. Heb jij ook enig idee hoe de angst ontstaan is bij jou?

[liefde]

Ik denk toen ik heel jong was. hoe het precies is ontstaan weet ik nog niet, ik heb er wel aan zitten denken om cognitieve therapie te gaan volgen maar sinds dat ik er nu minder last van heb wil ik het liever laten varen. Ik ben bang dat bij de therapie de confrontatie de angst weer kan triggeren. Ben nu meer anderen met dezelfde angststoornis aan het helpen, dit werkt voor mij heel erg goed.

liefde

[Bobo14]

Hallo, inmiddels is het alweer 2014 ik hoop dat er iemand reageert
Ik ben 14 jaar en ik kan niet goed net de dood omgaan ik moet heel vaak huilen als ik er over na denk dat als ik ouder ben dat ik dan op mijn lijden s bed lig ik heb in mijn omgeving niet iemand waar ik hier graag mee over praat is er iemand die mij tips of advies kan geven?

Mvg. Anoniem

[Michaelvdheuvel]

Nou eerlijk gezegd kan ik je geen advies geven . Ik ben 23 jaar trouwens. Ik zelf heb ook deze problemen gehad maar ik merk op dat het vooral in tijden zijn wanneer ik heel erg down ben en zelfs depressieve tijden . Gebruik nooit maar ook nooit drugs want dat kan het alleen maar erger maken . Je zou eens dingen moeten gaan zoeken ^^ veel thuis zitten bijvoorbeeld kan je angst versterken omdat je dan veel tijd hebt om na te denken over de dood. Sport of een hobby is een goede afleiding en plezier maken met andere doet je die dingen snel vergeten waardoor je niet meer in die - angst voor dood - fase zit .

[mirandam]

Lieve mensen,

Ik ben via google hier terecht gekomen. Ik heb na een crematie ineens angst om dood te gaan. Nu vond ik een uitvaart altijd al beangstigend, maar nu ben ik ook ineens bang om kanker te krijgen. Ik Lees er dan over en het beangstigd me waarom er zoveel pijn is bij kanker of lees ik dit nu verkeerd. Ben verschillende keren naar de huisarts gegaan om dingen te laten onderzoeken waar ik bezorgd over ben. Ben bijna 50 en denk ineens in de risicogroep kanker te zitten. Ik ben helemaal op, ben ook zo bang voor de dood. Loop de hele dag met mijn ziel onder mijn arm en savonds kan ik er niet van slapen en smorgens word ik ermee wakker da tik uitzaaiingen heb. KAn iemand mij een tip geven.

Liefs een beangstigende moeder.

[Illyria]

Beste,

Zelf kan ik zelf niet omgaan met begrafenissen en probeer ik deze zo veel mogelijk te vermijden indien het bijvoorbeeld niet van dichte familie is omdat ik mij dan volop in mijn gedachten laat gaan. Ik ben 21 en heb al héél mijn leven angst voor de dood. Vroeger als ik klein was lag ik bijna elke avond te wenen in bed, gewoon omdat ik bang was. Toen mijn opa in 2005 gestorven was, was het eigenlijk verbeterd omdat ik zeker 2 jaar bijna dagelijks tegen hem babbelde voor ik ging slapen. Het was een troost voor mij en zo had ik toch het gevoel dat er nog iets na komt, maar nu geloof ik daar persoonlijk minder in. Toen ik 18 was, heb ik kanker gekregen, met een heel zware behandeling die mij erdoor heeft gesleurd. Dus je angst om kanker te krijgen kan ik zeker begrijpen, ik vecht nog dagelijks tegen die angst en probeer mezelf te overtuigen dat ik wel lang en gelukkig zal leven. Maar ik zou echt proberen om je gedachten niet op hol te laten gaan omdat je in een risicocategorie zit of denkt te zitten, het is namelijk een ziekte van alle leeftijden. Misschien en hopelijk wordt je er zelfs nooit mee geconfronteerd. Maar het is natuurlijk een moeilijke angst om mee om te gaan en na mijn behandeling heb ik pas echt mijn klop gekregen. Dan heb ik bijna een jaar last gehad van chronische hyperventilatie waardoor ik letterlijk het gevoel had dat ik niet meer kon ademen en dood ging vallen. Hiervoor ben ik lang in behandeling geweest (relaxatietherapie en oncologische psycholoog) om mezelf weer tot rust te krijgen en wel 100 keer te horen te krijgen dat dat eigenlijk niet gevaarlijk is. Ik durfde thuis niet alleen te zitten want had het gevoel dat er toen iets ging gebeuren en ik op de grond ging liggen en ik te laat zou gevonden worden. Ik durfde gewoon niks meer alleen te doen. Ik heb me echt over de angst heen moeten zetten en stap voor stap kleine dingen gedaan. Al was het maar voor 20 minuutjes ergens mee naartoe te gaan zodat ik het huis uit kwam. uiteindelijk had ik mijn vriend leren kennen en kreeg ik daarvoor motivatie om me beter voor te doen dan ik was en mijn angst te onderdrukken omdat dat iets postiefs was in mijn leven en ik daarvoor wou vechten. Ik durf eerlijk te zeggen dat hij mij beter heeft gemaakt, ookal besefte hij dat niet omdat hij mij nooit in mijn slechtste periodes heeft gezien. Nu gaat het eigenlijk veel beter met mij, maar mijn doodsangst/ angst om opnieuw ziek te worden blijft nog steeds. Zo heb ik gisterenavond na lange tijd geleden nog eens een paniekaanval gehad (zweten, tranen, panikeren...). Ik denk bijna dagelijks aan de dood, wat ik heel erg frustrerend vind aangezien het mij angstig maakt. Dit probeer ik ook altijd af te blokken door te denken van och, je moet je daar nu nog geen zorgen in maken, je bent hier zeker nog 50 jaar, als ik oud wordt en mensen rondom mij heen gaan zal ik misschien zelfs ook willen doodgaan, de hele wereld gaat dood et cetera... en dan ben ik ook altijd wat boos op mezelf en zeg van komaan he, nu niet, stop ermee en dan probeer ik mij op iets anders te focussen, maar gisteren ging dit duidelijk niet. Ik heb gewoon zo'n angst dat als ik er niet meer ben ik dit hele leven ga vergeten zijn, de wereld leeft al miljarden jaren en we zijn zo'n kleine stip dat er over 5 generaties wellicht niet eens iemand nog weet dat ik ooit heb bestaan. Ik hou van dit leven en probeer positief te staan, maar deze angst is zo uitputtend. Ik wil geen dierbaren vergeten, ik wil weten dat ik gelukkig was, wat ik heb bereikt, maar plots zullen de gedachten stoppen en wordt alles gewoon weggeveegd en weet je niet eens dat je zelf hebt bestaan want er zal niets meer zijn... Hier ben ik zo bang voor en ik heb niet het gevoel dat ik daar ooit mee ga kunnen omgaan dus voor mij is dit ook een beetje een schreeuw om hulp. Verder durf ik daar in mijn dichte omgeving ook niet over te praten omdat ik bang ben dat zij dan ook te veel aan de dood zouden denken. Zo heeft mijn mama ook kanker gehad en er goed doorgekomen en ik weet en denk dat ze ook wel met het probleem zit maar dat van haar kan afzetten en ze heeft mij vroeger veel paniekaanvallen zien krijgen, maar dat heb ik bij haar nooit gezien. Dus ik zou niet willen dat haar angst plots erger wordt omdat ik haar daar de hele tijd mee zou confronteren. Daarom vind ik het makkelijker om tegen een totaal vreemd persoon te praten. Ik ben al blij dat ik lees dat ik inderdaad niet de enigste ben die met dit probleem zit, hopelijk heeft iemand toch tips om dit aan te pakken.

[Amsterdam85]

Hai,
Ook ik kwam hier terecht via Google. Ik denk ook redelijk vaak aan de dood. De gedachte dat ik er ooit niet meer zak zijn beneemt me de adem. Letterlijk. Ik krijg echt een bekleend gevoel en raak in paniek. Ook ik probeer te denken: ach dan ben ik hopelijk oud, dan is het niet meer zo erg. Maar het maakt me soms gek. M'n omgeving herkent dit niet. Althans de mensen met wie ik erover praat. Sommigen zeggen zelfs blij te zijn ooit dood te gaan, een opluchting. Ongelooflijk vind ik dat.
Ik heb na lang twijfelen besloten om hier te reageren. Helaas kan ik jullie alleen ook noet helpen. Maar wellicht helpt het om te weten dat er meer mensen zijn die met dit probleem zitten.
Ik ben trouwens een vrouw, van 29 jaar. Vroeger heb ik gek genoeg nooit over de dood gedacht, alsof het mij niet zou overkomen. Naïef he.

[vannah]

Oh wat raar, ik herken me echt compleet in jouw verhaal, Amsterdam85. Ik heb hier vooral last van als ik savonds in bed lig (zoals net ook weer). Dan komt de gedachte opzetten en begin ik te denken: wat nou als ik dood ben, en er is niks na de dood. Dan ben ik er niet meer, en dat duurt oneindig lang, er komt dus gewoon nooit een eind aan. Ik kan dat niet bevatten en als ik er te lang over nadenk voel ik me er helemaal naar van worden, inderdaad beklemmend gevoel op mn borst en voel ik paniek opkomen. Soms denk ik: wat doe ik hier eigenlijk? Ik ben hier met een beetje geluk 80/85 jaar, en dan verdwijn ik voor de 1000'en jaren die volgen. Echt een hele nare gedachte. Afleiding zoeken (zoals op een forum posten (haha) helpt dan erg goed, en zolang ik er niet over nadenk is er niets aan de hand. Ik hoop dat je er iets aan hebt om te weten dat je er niet alleen zo over denkt.

[Marino]

Ik herken veel in de reacties van Amsterdam85 en Vannah.
Een panisch gevoel dat snel opkomt als ik er aan denk er niet meer te zijn. Dat er niets meer is. Dat is heel beklemmend. Dat alles bestaat en ik niet. Ik die nu het middelpunt is van alles. Alles wat ik waarneem en ben. Het beeld van zwart en sterren van het heelal is dan steeds wat in me opkomt. Ik kan gelukkig ook de 'knop' omzetten en er 'direct' niet meer aan denken. Meestal denk ik er aan als ik net in bed lig.
Ik heb het de laatste maanden regelmatig en nu bijna dagelijks. Komt denk ik omdat mijn beide ouders het afgelopen jaar zijn overleden. Het moment van doodgaan komt voor mij echt dichterbij. Ik ben een man van in de 50. Omdat het nu bijna dagelijks is en het me meer bezighoudt, ga ik er wat aan doen, vandaar ook mijn reactie hier.
Ik had het trouwens voor het eerst rond mijn twaalfde, dat panische gevoel bij de gedachte er niet meer te zijn. Af en toe plopt het op. Maar het is ook heel lang weg geweest....
Als ik er met anderen over praat merk ik dat zij het niet hebben. Soms is er iemand die het ook heeft.
Mijn kinderen hebben het niet en zijn verbaasd dat ik het heb.

[Tine68]

Als je eenmaal een keer de dood in de ogen hebt gekeken, besef je eigenlijk pas hóeveel je aan het leven hangt. Ik lag enkele dagen terug met ernstige hartritmestoornissen op eerste hulp en had een hartslag van 250 per minuut. Ik voelde het leven uit me weg trekken en het was enkel wachten op het moment dat het licht definitief uit zou gaan. Ik was dóódsbang om gescheiden te worden van mijn lieve man en al die andere mensen waar ik van hou. De gedachte dat mijn zoon geen afscheid van mij zou kunnen nemen vond ik ondraaglijk. Hij heeft vanwege zijn mentale toestand ervoor gekozen geen contact met mij te willen. Ik kán de gedachte niet verdragen om er niet meer te zijn, ben nog maar 46. Gelukkig hebben ze mijn hart kunnen resetten met een elektrische schok, anders had ik het nooit meer na kunnen vertellen. 100 jaar geleden hadden ze mij met ditzelfde probleem nooit kunnen redden. Het feit dat je overgeleverd en volledig afhankelijk bent van de redding van anderen maakt je heel kwetsbaar.Nee ben enorm bang om dood te gaan, zeker voor de manier waarop. Dit was geen fijne ervaring en hoop dit nóóit meer mee te maken.

[rosanne1]

Wat een heftige verhalen hier. Bij deze wil ik iedereen sterkte wensen. Lijkt me heel naar om dat te voelen. Voor mij ook niet herkenbaar. Door mijn angst ben ik juist veel bezig met de dood en vaak zou ik willen dat ik er niet meer was, juist vanwege de angst. Ik kan me jullie gevoel dus ook niet voorstellen, maar het lijkt me heel moeilijk!

[alliane]

de zorgen die je je maakt over het doodgaan wegen echt niet op tegen het uiteindelijke doodgaan. Je hebt er geen controle over wanneer je doodgaat dus kun je er maar beter niet mee bezig zijn.

[Daaniekje]

Na een heftige aantal dagen lees ik jullie berichten en herken ik mijzelf hier zo in!!
Ik heb sinds twee jaar een hele erge angst om dood te gaan, de angst geen controle hierover
Te hebben... Het niet weten wat er gebeurd, of ik kan ademen of kan zien.. Of ik
Iets voel of niks... Het vreet me op! Ik ben sinds een aantal maanden hiervoor
In therapie en voor me gevoel doet het gewoon niets! De paniekaanvallen blijven regelmatig
Terug komen, soms 5x op een dag en normaal functioneren werkt niet...
Ik vind het erg moeilijk te begrijpen dat sommige hier een weg in hebben gevonden, omdat
Voor mijzelf die weg van piekeren oneindeloos is!!!

Ik kan voor me eigen gevoel niet accepteren dat ik geen controle heb over wat er gaat gebeuren en wanneer dit gaat gebeuren! Zit er nog iemand in zo een fase en heb je tips hoe jij het op dit moment aanpakt?!
Ik wil er zo ontzettend graag vanaf!

[doenitie]

Hoi allen,

Ik ben nu 17 jaar oud (bijna 18) ik zit sinds een jaar ongeveer met de angst voor dood. De angst voor onwetendheid, de angst om oud te worden, de angst om geen geweldig leven meer te hebben wanneer ik ouder ben en grijze haren heb.

Ik heb vroeger dwangneurose gehad en sindsien denk ik langer en dieper na over dingen.

Inder andere zijn meerdere vrienden en familieleden het afgelopen jaar om het leven gekomen door tragische wijze.

Ik ben door het jaar heen de oorzaak van mijn paniekaanvallen gaan uitzoeken en denk dat ik hem gevonden heb, wat niet wegneemt dat ik er geen last meer van heb. vooral door de terreurgroepen die er zijn is het voor mij nog moeilijk om de mens als liefdevol te zien. Hoe kunnen mensen anderen in Brand steken zonder excuus? Hoe kunnen ze mensen levend onthoofden?

maar dat terzijde. mijn vader is arabisch en in die religie is doodgaan een ritueel wat gepaard gaat met goed leven. Toen ik klein was is het leven na de dood mij zo vaak verteld,dat ik dat onbedoeld heb opgeslagen. Nu heb ik daar dus last van. Ik heb geen contact meer met mijn vader maar ben elke dag bezig met de dood.

er zijn weinig mensen die begrijpen wat ik bedoel en snachts als ik pieker zoek ik vaak dingen op over de dood of bijna dood ervaringen. Het stelt me gerust dat zoveel mensen er een prettig gevoel bij hebben alleen alle verhalen lijken veel op elkaar wat het voor mij zeer onbetrouwbaar maakt. Zoeken jullie ook vaak in de avond dingen erover op?

Liefs

[Sascha]

Hallo mijn naam is Sascha en ben 23 jaar woon in Portugal

ik dacht ik deel ook is mijn verhaal, misschien herkent iemand hier iets in. Ten eerste is mijn Nederlands schrijven niet het besten, ik woon namelijk sinds mijn 6 jaar in Portugal.

Ik heb al heel erg lang last van Hypochondrie en angst om dood te gaan. Dit is denk ik gekomen sinds het overlijden van mijn vader op mijn 14 jaar.

Ik weet niet precies meer waneer dit begonnen is. Het is erger geworden sinds 3 jaar, ik heb sinds 3 jaar last van hartpalpitaties, overslaan van het hart of ook wel genoemd extrasystole. Ik loop nu al 3 jaar met de angst dat ik een hart ziekte heb, ben nog nooit naar een cardioloog geweest. Voor dat ik dacht dat ik hartkloppingen had, had ik allerlei andere "ziektes" ik dacht dat ik hersen tumor had, of ball kanker dit omdat ik dit dan toevallig in een blad had gezien of op televisie of via iemand gehoord. Dan werd ik gelijk bang en kreeg ik al die symptomen.

Soms is het allemaal een week ofso weg, dan wordt ik weer gerust gesteld door mijn vriendin die Doctor is en haar vrienden ook, die mij maar blijven zeggen dat het tussen mijn oren zit. Maar dan een week later is alles er weer. Deze angst dat ik een hartprobleem heb loop ik nou al 3 jaar mee. Heb sinds gister een afspraak bij de Cardioloog gemaakt voor volgende week, zonder dat iemand het weet. Ik hoop dat dit mij gaat helpen. Ben namelijk een top sporter en dit houd mij elke dag toch een stap terug.

Mijn moeder heeft haar hele leven last gehad van hyperventilatie en ik herken mijn symptomen aan haar verhalen. Dus ben ik over van alles gaan googlen en vindt wat ik heb erg lijken op hyperventilatie. Ik heb een boek gekocht over de Buteyko Methode en als ik deze oefeningen doet gaat het beter.

Ik hoop dat ik er een keer vanaf kom.

Groetjes,
Sascha uit Portugal

[ptries]

Hoi Sascha,

Ik heb de Buteyko-methode ook gevolgd en het heeft me zeker geholpen (ondanks dat mijn klachten een andere oorzaak hadden).
Als je er vragen over hebt, stel ze gerust!

[Sascha]

Hoi Ptries,

Ik ben benieuwd wat de oorzak was van uw klachten? Gaat alles weer ok?

Ik ga namelijk vrijdag naar een Cardioloog om mijn vragen te stelen.

Mvg,
Sascha de Bruin

[ptries]

Hoi Sascha,

De oorzaak blijkt een evenwichtsstoornis te zijn als gevolg van het stoten van mijn hoofd (bij
mij zit het dus letterlijk tussen mijn oren;)) Ik werd dan ook van de een op de andere dag ziek. Mijn chiropractor noemt het een functioneel neurologische aandoening, waarbij het zenuwstelstel op de schop ligt. Dit oefent weer druk uit op het ademhalingscentrum, waardoor ik hyperventilatieklachten kreeg. Dankzij Buteyko zijn deze klachten zo goed als verdwenen, al houdt ik zo nu en dan nog weleens mijn adem in.

Helaas ben ik nog altijd niet klachtenvrij. Ik heb nog steeds een ontzettend zwaar, deinend
hoofd en de vloer deint constant op en neer. Het lijkt een beetje alsof ik dronken op een boot
loop, of na een lange tijd op zee weer aan land kom.

Ik ben benieuwd wat de cardioloog te zeggen heeft. Kan je omgeving er wel begrip voor opbrengen?

Groetjes,

Ptries