Wie herkent dit : Angst voor aardbol en universum ??

[Piet]

Hoi,

Ik weet niet of ik dit verhaal op het juiste sub forum neerzet , maar mijn specifieke angst lijkt me zo abnormaal en uniek (iets wat ik niet hoop trouwens) dat het misschien nergens op de juiste plaats staat.

Ik heb sinds een paar jaar last van ontzettende angstem voor de aarde, en dan met name het bewustzijn dat ik aanwezig ben op een zwevende draaiende bol in een donker oneindig groot en onbekend universum.
Dit komt de laatste tijd steeds vaker voor, ook thuis binnen voor de buis, en nog erger op mijn werk.

Ik werk in het openbaar vervoer en wanneer het voertuig een tijd stil staat en het is niet duidelijk wat er aan de hand is en hoe lang het gaat duren voor we gaan rijden slaat de angst voor de aardbol toe.

Nu ik het zo opschrijf klinkt het misschien absurd, is het ook, maar het drijft me letterlijk tot waanzin, op mijn werk vooral dan kan ik geen kant op heb grote verantwoordelijkheid om op de wagen te blijven en kan natuurlijk niet gaan flippen tegen de passagiers of over de mobilofoon tegen collega's. Ook iemand bellen voor hulp durf ik niet uit schaamte en gêne.

Ik ben op zo'n moment zo panisch dat ik nergens heen kan, dat ik bijna van angst uit mezelf treedt en half nog maar weet wat ik doe, en dat is NIET handig als je onder het oog van passagiers en collega's je werk nog moet doen.

Ik neem op zo'n moment snel een rifotril pilletje, maar dat duurt dan nog een half uur voor dat gaat werken.

Omdat dit steeds heftiger vormen gaat aannemen en ik mijn geliefde baan op deze manier niet meer kan uitoefenen zoek ik hier anoniem op een angstforum naar lotgenoten die hopelijk iets herkennen van deze absurde angst voor de aarde.

Enkele symptonen van deze angst die ik ervaar, het volgt elkaar snel op, heb geen tijd op zo'n moment alles te analyseren:

- het gevoel constant aan het vallen te zijn met de aarde
- geen vaste grond onder m'n voeten, ondanks dat ik in een tonnen zwaar voertuig zit
- gedachten dat er iets vreselijks staat te gebeuren + angst daarvoor
- duizeligheid
- zweten
- hartkloppingen
- verwilderd gedrag, bijna uittredend van angst
- het enorme opgejaagde gevoel te hebben om weg te willen uit mijn lichaam, weg te willen van aarde en weg uit dit universum waar ik niet thuis hoor

Als ik dit allemaal thuis heb of lopend over straat kan ik mezelf wel met vele afleidingen weer tot de orde krijgen, maar op mijn werk waar ik geen kant op kan en de (minieme) werkdruk drijft t me tot complete waanzin.

De standaard trucjes om tot rust te komen, zoals rustig en diep ademhalen, proberen happy thoughts te denken, drinken, muziek aan, of muziek uit, kortom afleiding voor het brein zoeken werkt niet op als ik gegrepen wordt op mijn werk door deze angst, ben dan echt aan de grond gepind en wil op zo'n moment liever dood dan levend zijn.

Zodoende hier mijn relaas, hopelijk doorziet iemand mijn angst ik tast volledig in het duister.
En preventief een rifotril pilletje nemen doe ik regelmatig, maar ja liever zo min mogelijk van die middelen is mijn gedachte.

Mijn gediagnostiseerde verdere problemen zijn angststoornis (dwangmatigheid, pleinvrees) en borderline.
Dit zal ongetwijfeld invloed hebben?

Bedankt voor de aandacht.
Groeten 'Piet' verzonnen naam ..

[Youss25]

Hallo Piet,

Ik herken jouw verhaal en symptomen volledig!
Ik heb 12 jaar last van paniekstoornissen. Maar deze gedachten en angsten heb ik sinds 5 weken nu. Ik kan hier verschrikkelijk in paniek van raken. Ik zie dat niemand een reactie heeft geplaatst.
Ben je hier verder mee gekomen?


Groetjes,

Youss

[Touchwood]

Hallo Piet,

Ik lees net je bericht en herken volledig wat je omschrijft.

Ik loop zelf met exact hetzelfde probleem en dacht dat ik echt de enige was die dit zo ervoer.
Ik heb tien jaar geleden hier eerder mee te maken gehad en na een half jaar therapie had ik er geen last meer van. Helaas heb ik sinds anderhalve maand het gevoel weer helemaal terug en het lijkt erger dan ooit. Ik heb dezelfde ervaring als jij en het treedt op willekeurige tijdstippen op. Ik wordt me ineens bewust van het feit waar we ons bevinden (aardbol die ronddraait) en de enorme leegte om ons heen. Daarnaast realiseer ik me dat we ons op een bol bevinden en alles in werkelijkheid afloopt, in ieder geval niet vlak is. Die gedachte laat me duizelen en zorgt voor een alles beheersende en beklemmende angst. Het feit dat ik me niet aan de situatie kan onttrekken maakt het compleet en ik ben op zo'n moment helemaal van de kaart. Ik verstijf letterlijk van angst, alles begint te draaien en te tollen, een val gevoel (alsof je in een zwart gat valt), totale paniek en angst. Wegkruipen heeft geen zin want ik blijf tenslotte op die bol ronddraaien en kan er niet vanaf stappen. De enige uitweg is in een diepe slaap vallen, in ieder geval uit het bewustzijn stappen.

Door de hevigheid heb ik het aan een aantal mensen verteld (moest wel), maar verder weet niemand hiervan. Ik geneer me er ook voor en voel me behoorlijk alleen. Ik was opgelucht toen ik jouw verhaal las, blijkbaar zijn er meer mensen met dit probleem.
Het lijkt ook steeds erger te worden en ik heb deze week een afspraak met een therapeut in Utrecht die gespecialiseerd is in angststoornissen. Ik ben hierover sceptisch omdat mijn angst ook reëel is, wat ik denk klopt in zekere zin ook. Toch hoop ik op een goede behandeling want het put me langzaam uit.

Hoe is het nu met jou? Heb je dit onder controle gekregen?
En jij Youss, hoe pak jij dit op?

Gr, Edwin

[Liesje5005]

Goedenavond,
Ik ben blij dat ik allemaal lees dan ben ik niet de enige die zich zo voelt.
Ik zie dat jullie er allang niet meer op gereageerd hebben en misschien is dat ook een goed teken dat het beter met jullie gaat.
Als jullie dit nog wel lezen zouden jullie me dan nog enkele tips kunnen geven?
Ik ben nu 3x bij de psycholoog geweest maar dat duurt nu weer ff voordat ik heen ga..

X lies

[Michvanbelle]

Hallo,
Ik ben michiel.
Ik heb last van heel dezelfde paniekaanvallen.
Zo een angst voor de oneindigheid en de aarde op zich, ik snap het allemaal niet. Ik zit vast in mijn eigen vragen.
Ik ben nu reeds 4maal opgenomen in de psychiatrie hopelijk is deze keer een goede keer.
Mijn vraag aan jullie is of het gelukt is om het probleem op te lossen? ik zou er zo graag van verlost willen zijn en er niet elk moment van de dag mee geconfronteerd willen worden.
Bedankt.
Mvg
Michiel

[GraagAnoniem]

Hoi Michiel,

Wat een vervelende angst.
Ik begrijp dat je vragen hebt en mochten die vragen betrekking hebben op astronomie wil ik die graag voor je beantwoorden als ik dat kan.
De sterren en planeten hebben namelijk altijd tot mijn verbeelding gesproken en astronomie is zo mijn hobby geworden.
Misschien dat ik wat voor je kan betekenen

[GraagAnoniem]

Michiel,
Ik heb je een pb terug gestuurd maar ik weet niet of je die ontvangen hebt want hij blijft bij mijn postvak uit staan.

[kluk]

Hallo,ik zit dit zo te lezen, omdat ik gisteren iemand vertelde dat ik vroeger als kind regelmatig angsten had bij de gedachte aan het woord dood,ik probeerde hier vooral niet aan te denken.Als ik wel aan het woord dood dacht dan was ik bang om van de aarde te vallen,in een eeuwig durend val,dan begon het te duizelen en viel bijna flauw,ook was ik dan bang om dood te gaan.Deze angst werd na jaren niet meer hinderlijk en nam af.Op mijn vierentwintigste, had ik nog een moment dat dat mijn gedachte af en toe zo met me op de loop gingen(ik trad bijna uit) dan ik zelf een keer flauw viel.Ik heb nu nog wel eens angsten als, durf even de telefoon niet op te nemen,of iemand te bellen.Mijn ervaring is dat voor de angst afsluiten ,te verkrampen de meeste angst geeft.Laat je de angst er zijn, adem je er naartoe,diep,dan gaat de angst niet met je op de loop,of verdwijnt .

[Piet]

Beste mensen,

Bedankt voor de reakties gelukkig ben ik niet de enigste tobber in dit koude zwarte universum op de blauwe vallende bol.

Omdat ik aanvankelijk geen reakties zag, dacht ik dat mijn angst uniek was, nu 2 jaar na dato, zittende in exact dezelfde angst als destijds op mijn bank nu, dacht ik, ik ga mijn post eens checken.
Ik ben zeer blij verrast en het geeft me zelfs een beetje hoop.

Laat ik kort zijn de angst voor de aarde en het universum is er niet minder om geworden.
Ik werk nog steeds op de tram, met hangen en wurgen, zwetende handjes etcetera.

Ondanks dat ik afgelopen twee jaar diverse trajecten met hulpverlening en therapie heb doorlopen heb ik uit schaamte eigenlijk deze specifieke angst altijd verzwegen.
Gemiste kans denk ik nu, terwijl ik dit typ, maar het proces om mijzelf te leren kennen en te durven en ook kunnen uiten naar anderen toe had blijkbaar voorrang.

Deze week ben ik maar weer eens naar de huisarts gegaan, angstklachten en dwanggedachten, same old shit.
Die heeft me weer aangemeld bij Psyq waar ik dit maal in een ander traject ga komen en mezelf wat duidelijker durf uit te drukken is mijn verwachting. Even afwachten nog.

Ik ga zeker mijn bevindingen posten hier, het steunt mij zeer, grappige woordspeling m.b.t. deze vallende aarde angst, dat meer mensen tot waanzin gedreven worden door wat ik jaren en jaren lang als een uniek stukje hel op aarde in mijn eigen brein had beschouwd.

Ik sluit af met een klein flauw grapje, een van mijn tactieken om mezelf te kalmeren, val voorzichtig vanavond en slaap lekker vannacht.

Piet