Terwijl ik dit schrijf heb ik eigenlijk geen idee met welk doel ik dat doe, maar ik heb er schijnbaar toch echt behoefte aan. De laatste tijd wordt mijn leven gekenmerkt door steeds meer angsten. Ik ben een 21-jarige jongen die sinds een paar maanden op de marketingafdeling van een groot kasteel werkt. Ik houd van fotograferen, film, schrijven, de natuur en leuke dingen ondernemen zoals naar musea gaan. Ik heb geen vrienden, maar wel heel veel vriendinnen (ik ben homo, je kent het wel haha) met wie ik leuke dingen onderneem en heb ik twee lieve ouders en een zus op wie ik altijd kan rekenen (ik woon nog thuis). Een aardig perfect leventje zou je zeggen, maar van binnen ga ik kapot.
Ik heb altijd al de angst gehad om te falen, om fouten te maken, om niet perfect te zijn, om alleen te zijn, om eenzaam te zijn en nog wel heel wat meer angsten. Ik had altijd mijn eigen maniertjes om toch door te gaan met mijn leven. In zoverre dat ik jaren amper emoties toeliet en daardoor hartstikke geleefd werd. Onbewust ging mijn lichaam steeds meer signalen afgeven dat ik verkeerd bezig was. Chronische hoofdpijn, hartkloppingen, pijnlijke spieren, benauwdheid en nog een hele lange lijst met klachten. Mijn zwakte hierbij is dat ik elke lichamelijke sensatie wil verklaren en daarvoor uren op Google doorbreng. Ik geloof vaak ook alles wat daar staat. Zo heb ik de afgelopen jaren een hersentumor gehad, een bijnieruitputting, borderline, autisme, alle angststoornissen die je kunt vinden online en ga zo maar door. In mijn hoofd weet ik dat dit onzin is, maar het is een verslaving waarin ik moeilijk een eind kan maken. Ik denk omdat het me een soort van hoop geeft?
(Dit verhaal wordt veel te lang, respect als je nu nog aan het lezen bent). Nu ben ik op een punt in m'n leven waarop ik veel keuzes moet maken. Ik wil op mezelf wonen, maar ben doodsbang om eenzaam te zijn wanneer ik daar eenmaal zit. Ik wil van fotografie meer dan een hobby maken, maar ben doodsbang om hiervoor keuzes te maken. Ik wil graag een relatie en ben aan het daten met een hele leuke jongen (met bindingsangst, je schijnt ze echt aan te trekken als je zelf verlatingsangst hebt), maar ben doodsbang om hem te verliezen (doordat ik een drukke agenda heb, dus laat ik deze bewust leeg totdat ik weer een volgende date heb staan met hem) en ga de gekste dingen denken als hij niet antwoord (zou er een ongeluk gebeurd zijn? Vindt hij mij niet meer leuk? Hij gaf aan de twijfelen, dus is het nu dan toch echt al voorbij? Kortom: IK BEN BANG, BANG EN NOG EENS BANG!
Ik loop nu sinds een paar weken bij een psycholoog. Volgende week begin ik waarschijnlijk met een lage dosis Citalopram i.c.m. cognitieve gedragstherapie. Daarnaast probeer ik elke dag mindfulness te beoefenen en ga ik 1/2x per week naar yoga. Al deze dingen helpen tijdelijk, maar vooral als ik wakker word ben ik telkens in doodsangsten en schieten de wildste gedachten door mijn hoofd.
Zijn er hier anderen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe hebben jullie dit aangepakt? Wat is vooral verstandig om de angst voor verlating en de toekomst te verminderen? Ik word er zo wanhopig van...
P.S.:...ik ben een HSP (en ook een HSS dus ik zoek ook bewust spanning en prikkels op), heb best wel wat tikjes die neigen naar OCD en heb vermoedelijk ook iets in de richting van ADD (ben lichamelijk geen stuiterbal, maar in m'n koppie des te meer)
..Gewoon naast je neer gooien die gedachte! Je bent goed zoals je bent, ook als je fouten maakt. Als je geen fouten maakt of nooit eens een verkeerd besluit neemt dan kun je ook niet leren.