Hallo, voor zover ik me herinner ben ik bang voor mensen. Zo bang dat ik mijn studie niet kon afmaken, dat ik niet werk, dat ik geen vrienden heb. Ik heb, wonderbaarlijk genoeg, wel iemand ontmoet met wie ik nu getrouwd ben en ik ben inmiddels moeder, mijn zoon is zeven jaar. Voordat ik mijn zoon kreeg had ik de (naïeve) veronderstelling dat ik ondanks mijn angst wel contact met andere ouders zou kunnen maken zodat de kinderen met elkaar zouden kunnen spelen (buiten school om). Maar dat lukt me dus helemaal niet en ik vindt het zo erg voor mijn zoon dat hij daardoor bijna nooit contact heeft met vriendjes buiten school. Zijn vader werkt altijd dus hij kan het ook niet regelen. Ik vind het ook heel moeilijk om alleen met hem ergens naartoe te gaan, zoals een speeltuin, park, strand, museum, bioscoop etc.. Ik doe dat allemaal wel maar het kost me zoveel moeite. Hij speelt uit zichzelf ook niet met andere kinderen als ik in een speeltuin ben, en ik durf niemand te vragen om met hem te spelen. Ik voel me zo schuldig. Zijn er andere moeders die dat probleem ook hebben? Weet iemand hoe ik dit op kan lossen?