Ik wil mijn verhaal kwijt / vertellen - maar hoe en waar?

[lookie]

Angst, spanning of stress kan piekeren met zich meebrengen. Zit je ergens mee? Het maakt niet uit wat het is. Als je dwangmatig aan het onderwerp blijft denken, dan werkt het om het op te schrijven. Zodra je begint te schrijven dan gaan je hersenen aan de slag en kan je je verhaal fysiek kwijt. Heel veel mensen hebben baat bij het afschrijven van hun probleem.

Denkt U:
“ik wil mijn verhaal vertellen”
“ik wil mijn verhaal kwijt”
“ik wil mijn verhaal shrijven”
“ik wil mijn problemen kwijt“
“Ik wil van mijn angst af”?

Lees dan verder! Dan is dit het ideale artikel voor je, het geeft je wellicht de nodige inspiratie, zodat je toch de stap kan zetten om het van je af te schrijven. Dit is een soort van zelf- exposure therapie. Het is de bedoeling dat je jezelf met je angsten confronteerd in de succesvolle poging je lichaam eraan te laten wennen. Je verhaal kwijt kunnen helpt heel goed bij: problemen, spanning, angst, stress, depressie, trauma (verwerking), en vrijwel alle overige vormen van problemen.

Het is goed om je verhaal op te schrijven. Je kan dit in je dagboek doen, op een blog, of anoniem op een forum zoals hier bij Hulp bij angst. Het is niet erg als je niet durft iemand het verhaal te laten lezen, bewaar het dan ergens waar niet snel iemand bij kan, maar het beste is laten lezen door andere mensen. Dit kunnen bekenden zijn zoals ouders, partner, vrienden, of familie, maar ook onbekende mensen. Het belang van een ander je verhaal laten lezen is dat hun met een frisse kijk het verhaal lezen, ze hebben wellicht cruciale tips waar je zelf nog niet aan hebt gedacht.

Een oude deodorant reclame heeft eens uitgeroepen: 'Als je nooit een beetje nerveus bent, ben je niet in leven.'

Vrij wijze raad, ook al is het enige wat op het spel stond droog en geurvrij blijven. Maar er is iets voor te zeggen om het accepteren - en leren om het te navigeren - de vervelende turbulenties van het leven. Ik heb het hier over gewone, alledaagse angst. De kriebels, vlinders in de buik.

Dit geldt met name voor schrijvers, wiens gevoelens de grondstoffen van hun ambacht zijn. Hoe alledaags, kunnen de kleine angsten zwermen als bijen, werk moeilijk maken: afleidingen, zoals een op handen zijnde bezoek van de schoonouders, geldzorgen / schulden of overige financiele problemen, psychische problemen zoals anorexia, angststoornissen, paniekaanvallen, angstaanvallen, of grote angsten: ernstige ziekten zoals leukemie / kanker, MS, diabetes, of gedachten over zelfmoord, situaties waar je een trauma hebt opgelopen, bijvoorbeeld slachtoffer van loverboys, overval, ongeval, of over je verslaving aan drugs of alcohol, of zelfs dat grappige geluid wat die Honda maakt.

Dan zijn er nog de meer vervelende, carrière-specifieke angsten, gedeeld door het aantal lijnen van het werk: een potentiele klant is niet teruggekeerd na je telefoongesprekken, je bent drie weken voorbij de deadline met het script. Je denkt - durf ik het zeggen?

Met andere woorden, je bent een kloon van de Charlie Kaufman personage in 'Adaptation' - blauwogende, ongeschoren, slaaptekort, pathetisch staren naar het lege computerscherm, hopend op inspiratie en verlangen naar een kop koffie, en misschien een mooie banaan noten muffin. Een tiental zeurende, zelfspot gedachten echoen in je hoofd: ik bent ongetalenteerd, een fraude, alles wat ik doe gaat toch wel fout, ik kan niks, ik ben niks waard, ik ben bang om fouten te maken waardoor het gebeurd, ik kan niks goed doen, geen enkele vrouw (of man) zal ooit weer willen weer slapen met me, ik zal eenzaam oud en vet worden, mijn leven is voorbij.

Dit soort gevoelens vereisen werk, om er zeker van te zijn, al was het maar om te worden gevalideerd (en dan zachtjes uitgedaagd) door een ondersteunende therapeut, partner, goede vriend of collega die er ook is geweest, en de gevoelens wellicht ook hebben overwonnen. Deze diep aangewende gevoelens, van de kindertijd afgeleid, schijnbaar onontkoombare Donkere-Nacht-van-de-Ziel gevoelens kunnen, in feite, verlammend zijn, ongeacht wat je niveau van ambachtelijkheid is of de jaren ervaring die je hebt opgedaan. En geloof me, als het gaat om deze schrijver demonen, we hebben het allemaal 'ben er geweest, al gedaan.'

Worstelen met deze twijfels en angsten zeggen niets over jou als schrijver. Anders dan dat je een schrijver BENT, van je eigen verhaal.

Eerlijk gezegd, dit moeilijke emotionele terrein is waar een schrijver een groot deel van de tijd woont - in een matrix van triomfen en nederlagen, optimisme en wanhoop, gepassioneerde overtuigingen en verpletterend doemdenken. Op het einde is het allemaal koren op de creatieve molen.

En, geloof me, dit geldt evenzeer voor zowel beginnende schrijvers als gevorderde “door de strijd geharde” veteranen.

Maar er is een ander soort angst die af en toe naar voren komt in het leven van een schrijver: de soort hartverscheurende, duizelingwekkende omwenteling die alles wat je denkt te weten in twijfel brengt en dat schrikt je tot in de kern. Een schokkende echtscheiding. De dood van een familielid. Een golf van plotselinge, onverklaarbare paniekaanvallen. Terrorisme. Oorlog.

Wat heeft een schrijver te maken met dat niveau van angst?

Gebruik het, zodat je hersenen gaan werken en het erdoorheen laten komen. Piekeren laat angst niet verdwijnen, het gaat niet door de molen. Bij het schrijven van je levensweg wordt het door de molen gehaald, en dat is nodig om te stoppen met zorgen maken over je problemen. Wat voor soort van schrijven? Misschien vormt het een verdoofd en vormeloos begin; chaotisch en onbevredigend. Misschien is het donker en lelijk, of vol zelfmedelijden en schaamteloos. Het belangrijkste om het te erkennen, te accepteren en om gebruik te maken van het feit van de angst - zijn gewicht, de grootte, en zijn onverzoenlijkheid op dit moment in je leven, voor welke reden dan ook. Het is daar, als onroerend als een bakstenen muur; zo diep en onpeilbaar als de zee.

En, voor nu, het gaat nergens heen.

Dus jij, de schrijver, moet jezelf deze vraag stellen: Is het een verhaal die mij weerspiegeld? die zulke angst voelt; die zo overweldigd voelt, zo uit de hand, zo doodsbang als ik?

Als dat zo is, duik je hals over de kop in het schrijven van de hel uit dat verhaal, waardoor je zijn of haar stem, die van je angsten, je negatieve overtuigingen, uitbuit met als doel deze door de molen heen te malen in plaats van ze te laten zitten. Creëer in je verhaal situaties en scènes waarin deze angsten worden gedramatiseerd, uitgebuit, en 'nagespeeld.' Schrijf monologen, klachtverhalen, laat passies en gedragingen ontstaan ​​die kunnen verbazen of een alarm zijn voor je; dat je verhaal stretched of vervormt, of zelfs sloopt. Indien mogelijk echter, voel je tijdens het schrijven zo machteloos in het gezicht van je angst dat je niet eens kunt voorstellen er gebruik te maken van op deze manier, dan schrijven over dat gevoel - zelfs als je vingers beven bij de gedachte van het maken van een verhalende zin door gevoelens in je.

Doe dit: zet die trillende vingers op een toetsenbord, NU METEEN, en beginnen woorden samen te rijgen die weergeven hoe je je voelt ... zonder context of verhaal, of karakter. Gewoon een rauw gevoel, in zo veel levendige, levende woorden als je kunt schrijven.

Kijk dan eens naar wat je hebt geschreven. Voel wat het ook is dat je voelt. En schrijf wat meer. Binnenkort, denk ik, heb je een gevoel van de impasse gekraakt. Je vindt de urgentie van creatieve expressie, en voelt de tastbare release van opgespaarde angst. Zonder te oordelen wat er komt, zonder dat het iets is, ik denk dat je zult merken dat je dankzij het schrijven, zelfs als dat gewoon gedefinieerd is, voor het moment, woorden naar beneden op een pagina zetten, je gedachten onder controle kan krijgen. Alleen denken is niet genoeg, schrijf het van je af!.

Maakt het idee van deze oefening je angstig? Dat verbaast me niet. We zijn allemaal erg bang voor het uitschrijven van de zeer emotionele ruimte. We zouden deze het liefst vermijden of ontkennen (vecht- vluchtreactie). Het is de menselijke natuur.

Maar voor de kunstenaars die de moed hebben om hun eigen angsten te omarmen, om bewust en verbonden “in wat steeds een gevaarlijkere wereld wordt” te blijven. Als potentieel verlammende angst en schrijven worden gecombineerd, kunnen de beloningen aanzienlijk zijn, zeker in het overwinnen van de vervelende problemen..

Bovendien, wanneer alles wat er over blijft schrijven is...
Is schrijven is alles wat er over is.
Dus vertrouw, vertrouw op jezelf.
En schrijf.

[Melissa]

Anderhalf jaar geleden zijn m'n man ( inmiddels ex- man) en ik uit elkaar gegaan. We hebben een relatie van 24 jaar gehad en 2 kinderen. Ik ben altijd heel gelukkig geweest met hem en met ons gezin. En nu is deze droom een nachtmerrie geworden. Hij is verliefd geworden op iemand anders. Ik blijf achter met heel veel verdriet. Ik weet wel dat je hier doorheen moet, maar het lijkt wel of het verdriet niet minder wordt. Ik ben bang dat ik nooit meer gelukkig wordt en voor altijd alleen blijf. M'n kinderen zitten in pubertijd en zijn natuurlijk veel met zichzelf bezig. M'n angst is dat ik nooit meer iemand vind die net zo leuk is als m'n ex man. Hoe ga ik daar nou het beste mee om?

[djdcdk_]

hoi daar!

Ik heb hele hele hele raare dingen in me huis..,, tenminste me oudere zus en me moeder.

Ik ben een meisje van 13 jaar, en ik ben totaal afgesloten van geesten, paranormale dingen, demonen, dat soort dingen. Ik hou daar niet van, het maakt me bang, ik krijg nachtmerries, ik durf het licht niet uit te doen, ik hou daar gewoon niet van.

Ik woon nu al bijna 13 jaar in me huis, er was een periode dat elke avond om stipt 20:24 de lichten gingen knipperen. Me zus zag raare dingen en die rende s'nachts dood bang haar kamer uit.

Mijn vader en ik zagen niks, hadden daar helemaal geen last van. Ik zag het waarscheinlijk niet omdat ik het niet wou zien. Uiteindelijk was dat gestopt, over, het was er niet meer.

Nu is het ongeveer 2 jaar later dat er weer hele raare dingen gebeuren, zowel me vader als ik zien en horen gelukkig nog steeds helemaal niks.

Mijn zus en moeder lijken in tegenstelling wel paranoïde, ze zien schaduwen, ze denken dat we vader camera's ophangt! Het ene moment voelen ze leegte onder zich, een half uur later is dat weer weg (vooral zien ze dit soort dingen als me vader niet thuis is) Me zus haar telefoon valt steeds uit, hij is een keer helemaal automatisch naar een voetbal app gegaan, ze schieten opeens wakker en zien heel de wereld van lichtjes. En zo kan ik nog heel erg lang door gaan...

Ik word er gek van! Ze zoeken overal wat achter.


Ik woon nu al bijna 13 jaar in me huis, ookal is het een heel klein ding, mijn ouders hebben iedere dag ruzie, me moeder beschuldigt van elk klein ding me vader, ze denkt dat me vader een of andere paronoide gek is, en ik voel me heel onveilig en bang in dit huis.

Mijn vader probeert alles positief te bekijken, niet overal iets achter zoeken en het te verklaren. Mijn moeder geeft hem
hierdoor dus van heel veel dingen de schuld.

Ik heb geen idee wat ik hier mee moet, "niet bang zijn", zullen de vele reacties wezen, maar dat ben ik wel, dat kan niet stoppen.
Ik wil weten wat er aan de hand is, wat ik er aan kan doen zodat dit stopt, het gewoon weer normaal is thuis. Het is tog niet normaal dat ik me zo voel in me EIGEN huis. Dat hoort niet..!


heeft iemand tips of wat dan ook?

groetjes !

[MichaelGrinwis]

Ik ga maar gelijk beginnen. Toen ik werd geboren scheidde mijn ouders (prive redenen) Ik weet wel hoe het is gebeurt maar dat is nu niet belangrijk. Toen ik 2 jaar was kreeg mijn moeder een hele erge vorm van astma en heel veel pijn in haar hele lichaam. Ik ben nu 14 maar de astma is nog steeds niet verminderd (ook met al haar medicijnen niet) Ze heeft ook heel veen nierstenen die niet weg gehaald kunnen worden omdat ze de heletijd terugkomen. Mijn moeder is zo verschrikkelijk ziek dat ik soms vraag hoelang ze nog in leven blijft. een paar jaar geleden lag ze bijna het hele jaar in het ziekenhuis omdat ze daar allemaal dingen hebben die werken tegen de astma. (zonder verzekering zouden we nu rond de 300.000 euro in schuld zitten) Ik vind het gewoon heel erg jammer dat ik hier niks tegen kan doen... we hebben ook niet veel geld omdat mijn moeder niet kan werken, dus hebben we een uitkering. hiervan kunnen we net rondkomen, maar niet al te breed (Huismerk eten/drinken) Omdat mijn moeder niks kan doen en geen kracht heeft ben ik bang dat ze een keer flauw valt en niet kan opstaan als ik op school ben... Of dat ik op school ben en dat ik gebeld word dat ik nu meteen naar huis moet komen. en dat wil ik niet omdat ik anders gepest word op school. Dit is mijn verhaal

[Feniks]

Hoi Michael,

Wat naar allemaal! Ik vind jouw angst heel logisch. Is er iemand in je omgeving (oom, leraar) met wie je kunt praten? Dat is heel, heel belangrijk! Je moet goed voor jezelf zorgen. Zoek hulp, ga anders met je huisarts praten. Zit gewoon in de verzekering, dus dat gaat je moeder geen geld kosten.

Sterkte,
Feniks