ziek worden met een angststoornis

[desiree]

Door de jaren heen had ik periodes dat het goed ging,als het minder goed ging had ik het onder controle om iedergeval zomin mogelijk niet in paniek te slaan.
Wat een strijd altijd....,al zwetend,.... hartkloppingen ,..duizeligheid,......tintelingen.... pijn in de kaak, klamme handen,pijn in de linkerrarm sloeg ik mij er toch weer door.
Tot het moment kwam dat ik mij niet goed voelde in de nachtdienst[werkende in de zorg] denk nu 8 jaar geleden.Ik zat net in een fase dat het redelijk ging,ik had last al tijdje als ik links ging liggen op mijn zij, dat ik mijn hart snel voelde kloppen in mijn oor, als ik mij terug draaide naar rechts ging het beter, ik verweet het aan mijn angsten.tot ik wel erg duizelig werd. Ik zat in de nacht dienst en ging bij mezelf mijn bloeddruk opmeten, ik dacht doe dat maar ter geruststelling.En dat was dus geheel foute boel, ik had een bloeddruk van hier naar tokio, en een hartslag die er niet om loog.Nu kwam de paniek aanval door een aandoening achteraf dus.Ook dit heeft mij jaren gekost,ik slik medicijnen voor mijn te hoge bloeddruk en hartslag, en het gaat goed.maar toch elke 3 maanden moet ik voor controle en zit al hyperventilerende te wachten,in de wachtkamer, terwijl ik mij er heel erg van bewust ben dat het angst voor de angst is, overkomt het mij toch.
Wat een rot ziekte een angststoornis,of eigenlijk psychische aandoening, wat ik nog altijd heel moeilijk vind,want wie wil de stempel hebben in psychische aandoening?in je achterhoofd zit altijd...............zeg maar niets want ze zullen wel niet denken.............vandaar dat ik de moed heb verzameld er eerlijken en open over te zijn.Immers niemand vraagt hier toch om?en we zijn geen zwakkelingen, juist heel sterk.want uiteindelijk krabbelen we steeds weer uit deze strijd,met alle enge lichamelijke klachten die er bij horen.
Een angststoornis, die je jaren hebt, kun je mee leren omgaan,maar eraf komen kom je denk ik nooit.het zal altijd op de loer blijven liggen, en denk zeker als je daadwerkelijk ziek wordt,dan worden de inreeele angsten van jaren bevestigd,en dan is het eigenlijk niet zo gek dat juist de angsten dan weer omhoog komen met alle lichamelijke klachten vandien.Toch heb ik deze strijd ook redelijk weer kunnen overwinnen.

[Bella]

Hallo Desiree,

Dat is echt heel vervelend voor je, ik heb er zelf ook last van, je zit dan in een soort vicieuze cirkel. Het is goed dat je er open over probeert te zijn. Ik zelf vind dat namelijk heel moeilijk omdat ik het idee heb dat niemand mij echt begrijpt. Als ze dan aan mij vragen "waar ben je dan precies bang voor?" dan kan ik niet echt een duidelijk antwoord geven. Misschien is het omdat ik het gevoel heb om flauw te vallen? of omdat ik ivm school "opgesloten" zit in een klas? Zo voelt het tenminste voor mij. Precies uitleggen kan ik niet.
Ik weet dat ik er iedere ochtend last van heb, en zoals jij zegt, overkomt het me gewoon. En inderdaad, je probeert om er mee om te leren gaan, maar dat lijkt (voor mij in ieder geval) onmogelijk, aan je ziek voelen kun je niet wennen. Dus ik vind het heel knap dat je er positief in probeert te staan!
Op een gegeven moment heb ik besloten mijn angst onder ogen te zien. Ik voelde me zo ziek, maar ik had een belangrijke afspraak. Dus heb ik vijf minuten voor de afspraak nog op het toilet staan overgeven. Ik voelde me zo verschrikkelijk... en toen begon pas echt de ellende, want ik ging plaatsen ontwijken en mijn wereld werd steeds kleiner. School is de enige plek die ik (nog steeds) niet kan ontwijken, de angst en het zieke gevoel blijven.
In de laatste zin van je bericht staat dat je jouw strijd redelijk hebt kunnen overwinnen, mag ik vragen hoe je dat hebt gedaan? Alle tips zijn welkom.

Ik wens je heel veel sterkte,

Bella

* Ik zie nu pas dat je bericht al 4 jaar oud is, toch hoop ik dat jij of anderen op mijn bericht zullen reageren.

[suus1980]

Nou dan reageer ik maar,hoop dat je het nog leest,hoe oud ben je?je zit nog op school dus je bent nog jong..
Ik ben 33..ik heb er ook last van gehad,ik weet het...het is waardeloos!ik vermeed alles zelfs school,maarrr het gaat echt over!!!Het gevoel dat je hebt dat je flauw valt is de paniek,heet niet voor niets paniek en angsstoornis!Discotheken was voor mij ook een hel,moest altijd weten waar de uitgang was,bioscopen?Noway!Maar heb me erover gezet,door:punt 1 door paniek of angst aanval val je niet flauw!voel je de benauwdheid opkomen?schouders omlaag!dan ontspan je...hoe meer je er aan denkt,hoe erger het word..punt2:Dit komt bij heel veel mensen voor...misschien begrijpen vrienden dit niet,maar om je heen is er altijd iemand die er ook last van heeft.Vertel het anders een goede vriend of vriendin als je ergens heen gaat dat diegene het begrijpt en evt even met je ergens gaat zitten.Voel je het aankomen? Blijf waar je bent!Want er gebeurd echt nix!Zoek de dingen op!Ga naar de film!ga met vrienden uit!tis echt makkelijk gezegd dat weet ik,maar zo kom je er overheen,en echt....het gaat over!

[Bella]

Nou dan reageer ik maar,hoop dat je het nog leest,hoe oud ben je?je zit nog op school dus je bent nog jong..
Ik ben 33..ik heb er ook last van gehad,ik weet het...het is waardeloos!ik vermeed alles zelfs school,maarrr het gaat echt over!!!Het gevoel dat je hebt dat je flauw valt is de paniek,heet niet voor niets paniek en angsstoornis!Discotheken was voor mij ook een hel,moest altijd weten waar de uitgang was,bioscopen?Noway!Maar heb me erover gezet,door:punt 1 door paniek of angst aanval val je niet flauw!voel je de benauwdheid opkomen?schouders omlaag!dan ontspan je...hoe meer je er aan denkt,hoe erger het word..punt2:Dit komt bij heel veel mensen voor...misschien begrijpen vrienden dit niet,maar om je heen is er altijd iemand die er ook last van heeft.Vertel het anders een goede vriend of vriendin als je ergens heen gaat dat diegene het begrijpt en evt even met je ergens gaat zitten.Voel je het aankomen? Blijf waar je bent!Want er gebeurd echt nix!Zoek de dingen op!Ga naar de film!ga met vrienden uit!tis echt makkelijk gezegd dat weet ik,maar zo kom je er overheen,en echt....het gaat over!

Bedankt dat je hebt gereageerd! Ik ben nu bijna zeventien. Inderdaad, doordat ik plaatsen ga vermijden neemt de angst toe en wordt mijn wereld steeds kleiner. Alleen het is zo moeilijk om die stap te maken en naar plaatsen toe te gaan zonder dat ik denk "wat als ik niet lekker wordt?" of "waar zit hier de uitgang?". School kan ik dus niet ontwijken, dus dat is de enige plek waar ik steeds tegen mijn angst moet vechten, het probleem is, dat hoewel de angst na twee uur weg trekt, het elke dag opnieuw begint. Dan raak ik zo in paniek dat het dus echt zwart voor mijn ogen wordt (3x bijna flauwgevallen). Daarom probeer ik, zoals jij al zei, aan andere dingen te denken, hoe moeilijk dat ook is. Ik wist niet dat dit bij heel veel mensen voor komt, het stelt me gerust dat je dat zegt, want soms voel ik me echt eenzaam en dan denk ik dat ik de enige ben die zich zo vaak ziek voelt. Goede tip van je dat ik moet blijven waar ik ben ondanks die paniek, als ik wegloop (liever weg rén..) dan maakt dat de situatie alleen maar erger. Ik moet echt positiever gaan denken.
Ik zal aan jouw tips denken en nogmaals heel erg bedankt voor je reactie!

[rosa123]

Hallo Bella,

ik ben 30 jaar nu, ik heb ook al sinds mijn 17 last hiervan. Ik moet zeggen nu is het terug op zijn ergste, maar ik kan wel zeggen dat ik sinds mijn 18 de tot nu mij er heb kunnen doorslaan, maar ik heb wel last gehad van krampen en het gevoel als ik niet aan de uitgang stond werd ik 'zot' om het zo te noemen.
wat bij mij helpt: meezingen met muziek en wandelen veeeeeeel wandelen.

wat ik mij afvraag: heb je veel last van stress?? Bij mij is stress de trigger, ik heb 11 jaar stress gekend (zonder dat ik er mij echt van bewust was), en nu keert het zich tegen mij in een grote snelheid, maar ook al voel je je zo alleen en onbegrepen, toch moet je er blijven tegen vechten, want uiteindelijk is er echt niks lichamelijk mis en kan je hier echt doorkomen. Ik sukkel nu sinds februari echt heel erg, en soms denk ik, dit kan toch niet voor de rest van mijn leven zo gaan.. nu heb ik de bron van stress eindelijk aangepakt en ik weet dus dat het uiteindelijk wel zal beteren.

nog enkele tips: relaxatie oefeningen (2 tellen inademen, 5 tellen uitademen, door een rietje in een glas water zo lang mogelijk uitblazen en dan bedoel ik tot een minuut), geen cafeïne drinken, geen bruisende dranken, altijd zorgen dat je iets te eten mee hebt als je buiten gaat, want ook honger kan een aanvalletje opwekken.. en inderdaad geen plaatsen mijden, want anders vergeet je te leven en is je mooiste tijd zo voor bij.. en heb je een slecht dag, dan denk je: ok morgen beter, vandaag was niet goed,maar ik heb er tegen gevochten en ben er sterker door geworden..

uiteindelijk leer je er mee leven, en op een dag zal je het niet meer voelen, maar je weet dan ook als het eens terugkomt hoe je er moet mee omgaan.

[Bella]

Hallo Bella,

ik ben 30 jaar nu, ik heb ook al sinds mijn 17 last hiervan. Ik moet zeggen nu is het terug op zijn ergste, maar ik kan wel zeggen dat ik sinds mijn 18 de tot nu mij er heb kunnen doorslaan, maar ik heb wel last gehad van krampen en het gevoel als ik niet aan de uitgang stond werd ik 'zot' om het zo te noemen.
wat bij mij helpt: meezingen met muziek en wandelen veeeeeeel wandelen.

wat ik mij afvraag: heb je veel last van stress?? Bij mij is stress de trigger, ik heb 11 jaar stress gekend (zonder dat ik er mij echt van bewust was), en nu keert het zich tegen mij in een grote snelheid, maar ook al voel je je zo alleen en onbegrepen, toch moet je er blijven tegen vechten, want uiteindelijk is er echt niks lichamelijk mis en kan je hier echt doorkomen. Ik sukkel nu sinds februari echt heel erg, en soms denk ik, dit kan toch niet voor de rest van mijn leven zo gaan.. nu heb ik de bron van stress eindelijk aangepakt en ik weet dus dat het uiteindelijk wel zal beteren.

nog enkele tips: relaxatie oefeningen (2 tellen inademen, 5 tellen uitademen, door een rietje in een glas water zo lang mogelijk uitblazen en dan bedoel ik tot een minuut), geen cafeïne drinken, geen bruisende dranken, altijd zorgen dat je iets te eten mee hebt als je buiten gaat, want ook honger kan een aanvalletje opwekken.. en inderdaad geen plaatsen mijden, want anders vergeet je te leven en is je mooiste tijd zo voor bij.. en heb je een slecht dag, dan denk je: ok morgen beter, vandaag was niet goed,maar ik heb er tegen gevochten en ben er sterker door geworden..

uiteindelijk leer je er mee leven, en op een dag zal je het niet meer voelen, maar je weet dan ook als het eens terugkomt hoe je er moet mee omgaan.

Bedankt voor je reactie! Dat zijn mooie woorden. Wat vervelend dat het terug is gekomen bij je! ik hoop dat je snel weer een manier kunt vinden om die angsten weer weg te nemen.
Ja, ik kan met zekerheid zeggen dat ik last heb van stress. Mijn zomervakantie van vorig jaar was een en al drama, mijn oom kwam in het ziekenhuis terecht en we hadden pech onderweg toen we onderweg waren naar Frankrijk. En door de hitte voelde ik me al niet zo lekker. Toen begon het nieuwe schooljaar, ik was zó zenuwachtig, ik kon niet meer eten, ik viel kilo's af. Thuis blijven was geen optie, dus ik bleef doorgaan, achteraf vraag ik me echt af hoe ik dat voor elkaar heb gekregen.. het was een zwaar jaar qua werk. In de zomervakantie van dit jaar ging het niet veel beter, wat ik eerlijk gezegd wel had gehoopt. Vandaag is school alweer begonnen. Ik had het vanmorgen niet meer, ik was helemaal in paniek en kon geen eten binnenhouden.
Ik zit vast in een vicieuze cirkel die ik, zoals jij al zei, moet doorbreken. Ik zal eraan denken: oke, morgen beter. Ik moet zeggen die zenuwen lijken soms ook onbewust, alsof ik ze maar niet kan stoppen wat ik ook doe. Maar opgeven is geen optie voor mij, dus er komt weer een moeilijk periode aan.
Bedankt voor jouw goede tips. Ik moet zeggen ik drink sowieso geen koffie, en frisdrank alleen op verjaardagen of tijdens een dagje uit. Ik ga proberen om wat weer wat meer te ondernemen (lange wandelingen, dagje weg)
Ik zal aan jouw mooie woorden blijven denken! Ik wil weer een positieve kijk op het leven krijgen, en ik hoop dat ik er op een dag mee om zal kunnen gaan.